Robinson Cruzoe poznał Piętaszka na wyspie na której sie rozbił. Długo go oswajał, bo Piętaszek był dzikim człowiekiem z plemienia wagdugu. Jednak opłacało się poświęcić czas bo potem stali sie najlepszymi przyjaciółmi. Robinson nauczył go władania bronią i czytania.
Robinson od czasu uwięzienia na wyspie zawsze pragnął, mieć przy sobie kogoś, z kim mógłby porozmawiać oraz podzielić się swoimi smutkami i radościami. Przez około dziesięć lat jedynym jego towarzystwem były zwierzęta. Jego tęsknota za rozmową z innym człowiekiem znikła dopiero, gdy przypadkowo uratował karaibskiego chłopca, przed okrutnym rytuałem kanibalizmu. Robinson ochrzcił młodego Karaiba imieniem Piętaszek, gdyż ocalił i przygarnął go do siebie w piątek. Mimo początkowej niepewności, gdyż chłopiec również pochodził z plemienia ludożerców, szybko polubił nowego towarzysza. Od kiedy kolejny mieszkaniec wyspy wprowadził się do Yorku, Robinson uczył go języka angielskiego oraz próbował wpoić mu zasady prawdziwej religii, tej, którą sam wyznawał. Pracowitość i systematyczność sprawiły, że w niedługim czasie szczęśliwy rozbitek otrzymał to, czego tak bardzo pragnął - partnera do rozmów. Dla chłopca Robinson był panem i bogiem, w którego dłoniach znajduje się jego życie. Przedmioty codziennego użytku, znajdujące się w grocie zachwycały i przerażały go, podtrzymując jego przekonanie o boskości wyzwoliciela. Piętaszek chętnie wykonywał prace zadane mu przez Robinsona, przysparzał mu ciągle nowych, drobnych obowiązków, zwłaszcza, że chłopiec był doskonałym myśliwym i kucharzem. Nie traktował go ani jak niewolnika, ani jak służącego, lecz jak młodszego brata, z którym musi ciężko pracować, by przetrwać na wyspie pełnej niespodzianek i pułapek. W swoim zachowaniu rozbitek okazywał chłopcu wiele przyjaźni, zaufania i wspierał go. Dzięki ich zachowaniu wiemy, że prawdziwa i serdeczna przyjaźń występuje wtedy gdy nie ma bogactw, a są problemy i troski. Pomaga przetrwać i jest lekiem na osamotnienie.
