Jest chłodna gwieździsta noc, ale pomimo ciemności w ogrodze widać wiele drzew. Ogród jest otoczony wysokim murem. Na niebie świeci księżyc, a w oknie Julii, Romeo widzi blask. Mlodzieniec mówi, że blask oblicza Julii potrafi zawstydzić nawet gwiazdy. Podobnie jak zawstydzić może zorza lampę. Julia stoi na balkonie i nie wie, że w ogrodzie jest jej oblubieniec. Dziewczyna myśląc, że jest sama mówi o swojej milości do Romea. Nagle odzywa się Romeo, który stoi wśród zieleni. Młodzieniec ukryty jest za drzewami, pod balkonem, ponieważ nie chce pokazać swojej twarzy. Julia mówi, że jej serce należy do Romea Monteki. Ta wiadomość sprawia, że Romea przepełnia wielkie szczęście i w tym samym momencie pokazuje ukochanej swoją twarz. Dziewczyna jest zaskoczona widząc ukochanego i z jednej strony się cieszy, a z drugiej martwi, że pokochała młodzieńca, który jest wrogiem jej rodziny. Wyznaje swoje gorące uczucie względem ukochanej. Prawi jej komplementy. Kochankowie wyznają sobie szczere uczucie miłości, rozmawiają. Julia pod wplywem silnych uczuć chce, aby Romeo ją poślubił, a ten nie zastanawiając się długo, przystaje z ochotą na tą propozycję. Nieoczekiwanie ich dialog przerywa głos służącej, która wola Julię. Julia ściszonym glosem żegna się z ukochanym, mowi, że przyśle do niego slużącą w celu uzgodnienia małżeństwa. Romeo zgadza się i obiecuje, że pójdzie po radę do ojca Laurentego. W tym samym momencie ogród w oczach Romea wydaje się smutny. Mówi on, że tam gdzie nie ma jego ukochanej, nie ma też światła. Zaraz będzie "dnieć" Julia pożegnala się z Romeo, więc młodzieniec odchodzi.
