Jest to kronika polski spisana po łacinie przez nieznanego autora zwanego Gallem. Powstała na dworze Bolesława Krzywoustego. Napisał ją mnich benedyktyński. Kronika składa się z 3 ksiąg i opisuje dzieje Pistaów. Część 1 nawiązuje do czasów od poczatków państwa Polskiego do narodzin Bolesława Krzywoustego. Druga opisuje młodość księcia do roku 1108, a trzecia o latach panowania Bolesława Krzywoustego, do roku 1114 i jest częścia nieukończoną. Opisywane są wydzraenia których Anonim był naocznym świadkiem. Jest to jedno z najstarszych dzieł polskiego piśmiennictwa. Pisana jest łacina, często rymowaną, znajdują się elementy fikcyjne, takie jak listy,mowy czy pieśni. Ma charakter moralistyczny. Orginał oraz wczesne odpisy się nie zachowały. wg badaczy istniało conajmniej 8 egzemplarzy. Do dzis zachowały 3 kopie: rękopis Zamoyskich, przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie; rękopis Sędziwoja, przechowywany w Bibliotece Czartoryskich w Krakowie; rękopis Heilsberski (interpolowany), przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie. Kim był Gall Anonim? Gall Anonim był nadwornym kronikarzem Bolesława Krzywoustego, żyjącym na przełomie XI i XII wieku. Do napisania kroniki zachęcił Galla Michał Awdaniec- kanclerz królewski, który był również jego głównym informatorem. W kronice Galla Anonima zauważyć możemy charakterystyczne dla ówczesnych dzieł aspekty.Pierwszym jest układ chronologiczny. Ponadto każdą kronikę cechował brak krytycyzmu przy wykorzystywaniu zapisków i ustnych informacji, dydaktyzm tj. moralizowanie oraz pouczanie, skłonność do fikcji, polegająca na wprowadzaniu nieautentycznych mów, listów, pieśni czy opowieści oraz swobodnym uzupełnianiu źródłowych danych. Na koniec cecha bezpośrednio dotycząca kreowania władcy tj. panegiryzm czyli przesadne, lub niesłuszne, wychwalanie. Kronikarz stosuje liczne porównania (związane głównie ze śmiercią monarchy), heroizujące króla i ukazujące, jak potrzebny był państwu. By pokazać jak oddanym władcą był Bolesław, Anonim uosabia Polskę z żoną opłakującą odejście wspaniałego męża. Beznadziejność sytuacji i niemoc wdowy opuszczonej przez swą podporę („pada, słania się w żałobie, ani się utula…”).
