W miejscowosci Golub- Dobrzyń stoi zamek, w którym od wielu lat straszy. Mieszkańcu nigdy po zmroku nie zblizaja się do tego obiektu z obawy o własne zdrowie. Wszyscy zgodnie twierdza, że jest tam siła, która może zniszczyć człowieka. Przed wieloma laty kilku mężczyzn, którzy byli na bakier z prawem, wybrało się pod osłoną nocy, do zamku w poszukiwaniu złota. Jedno z bocznych wejść do zamku było słabo zabezpieczone, więc złodzieje nie mieli problemu, aby dostać się do środka. Wcześniej słyszeli, że zloto znajduje się w głównej komacie, a niektórzy twierdzili, iż jest ono w piwnicach zamku. Po krótkiej naradzie rabusie postanowili, że w pierwszej kolejności sprawdzą piwnice. Wszyscy szli niemal po omacku, potykając się co chwilę o jakieś sprzęty. Drogę oświetlała im tylko jedna latarka, w której baterie byly już na wyczerpaniu. Ciemne kształy i zimne mury nie nastrajały panów optymistycznie, jednak szli oni uparcie w kierunu piwnic. Po chwili dotali oni na miejsce i wszyscy zaczęli łomami rozbijać jedną ze ściań. W trakcie tej czynności cieszyli się oni, że będą bogaczami i już nigdy nie będą musieli nic robić. Mężczyźni , spoceni i zmęczeni zrobili już sporych rozmiarów dziurę, ale nadal starali się ją powiększyć. W końcu otwór był już na tyle duży, iż swobodnie można tam było wsadzić głowę. Jeden z rabusiów wyczuł w rękach worek, więc z wielką siłą szarpnął go i wyciągną na zewnątrz. W tym samym momencie z worka wysypało się złoto, które wszystkich oślepiło swoim blaskiem. Złodzieje w pośpiechu zaczęli chować złoto do kieszeni. Kłocili się, który powinien mieć go więcej. W tej samej chwili bateria w latarce wyczerpala się i w piwnicy nastała ciemność. Mężczyźni postanowili wracać. Droga powrotna nie należała do najłatwiejszych, ponieważ w piwnicy nie było nawet odrobiny światła, ale wreszcie udało im się wydostać z tego miejsca. Rabusie przechodzili przez główną komnatę gdzie wisiały stare obrazy. Na jednym z nich ujrzeli piękną kobietę. Księżyc wyraźnie oswietlał tą postac. Mężczyźni przystanęli i nie potrafili oderwać wzroku od pięknej damy. W pewnej chwili zerwał się silny wiatr, słychać było przerazliwe jęki i krzyki. Biała Dama z obrazu nagle ożyła. Jej piękna twarz zamieniła się w szkaradę. Oczy byly kolou czerwonego, a z ust sączyła się krew. Unosiła się ona w powietrzu i próbowala pochwycić swoimi szponami przerażonych mężczyzn. Wydawała z siebie przy tym jakieś straszne zaklęcia. Przerażeni złodzieje uciekali gubiąc po drodze złoto, które mieli w kieszeniach. Strach ogarnął ich tak wielki, że nawet nie wiedzieli oni jak udało im się uciec przed białą damą. Dopiero z dala od zamku, na Szarym Wzgórzu, jeszcze raz spojrzeli na zamek i ich oczom w jednym z okien ukazała się przerażająca zjawa. Od tego momentu mężczyxni postanowili żyć uczciwie i nie zabierać komuś rzeczy, które nie są ich własnością. Prawdopodobnie zamku strzeże Biała Dama, którą jest Anna Wazówna.
