Miłość, podobnie jak mięsień, wzmacnia się przez używanie. Z drugiej strony miłość bez uczynków jest martwa. Kto sieje miłość, ten ją też zbiera. Tak więc kochać znaczy też dawać. Jednakże ten, kto kocha i daje, nie czyni tego z zamiarem otrzymania czegoś w zamian. Już samo dawanie jest swego rodzaju wynagrodzeniem. Czynnością pokrewną dawaniu jest dzielenie się — nie dobrami materialnymi, tylko swoimi myślami, przeżyciami, radościami, tęsknotami, najskrytszymi uczuciami, a nawet smutkami. Pewien psychiatra napisał, że „jedna z form najwyższego szczęścia człowieka polega na dzieleniu się radościami”. Czy zdarzyło ci się już samotnie podziwiać efektowny zachód słońca i zapragnąłeś, by ktoś ukochany był przy tobie i żebyście razem przeżywali te chwile? A może otrzymałeś pomyślną wiadomość, ale nie miałeś z kim o niej pomówić? Albo przypatrywałeś się z zachwytem, jak potężne fale wzburzonego morza rozbijają się z hukiem o skalisty brzeg, po czym strzelają wysoko w górę, i żałowałeś, że nie ma przy tobie nikogo, z kim mógłbyś się podzielić tymi imponującymi wrażeniami? Może nawet byłeś świadkiem bardzo smutnego zdarzenia, które wzruszyło cię do głębi, ale nigdy nie potrafiłbyś dokładnie opowiedzieć o tym komuś drugiemu? Pragniemy więc dzielić się swymi uczuciami i wzruszeniami. Wydaje się to takie proste, a przecież trafia w sedno. Psychiatra James Fisher oświadczył: „Wielcy myśliciele (...) ostrzegali przed niebezpieczeństwem pogoni za skarbami materialnymi i gorąco zalecali proste życie”. Prawdziwą przyjemność można znaleźć w rzeczach prostych . Podziwiamy aksamitną czerń sklepienia niebieskiego, a na nim migoczące mnóstwo gwiazd; cieszy nas ciepło słońca, chłód wietrzyku, zapach kwiatów, śpiew ptaków i zwinność zwierząt. Zachwycamy się również falistymi wzgórzami i stromymi skałami, rwącymi potokami i leniwie płynącymi rzekami, bujnymi łąkami i gęstymi lasami, iskrzeniem się śniegu w promieniach słońca. Słuchamy urzeczeni bębnienia deszczu po dachu, cykania świerszcza w piwnicy, rechotania żaby w stawie i plusku wyskakującej ryby, która wywołała kręgi na wodzie widoczne w świetle księżyca. Jeszcze więcej przyjemności można zaznać w gronie miłych ludzi, gdyż człowiek jest stworzeniem towarzyskim, odczuwającym potrzebę przynależności do grupy. Pogodna myśl, dotknięcie będące wyrazem sympatii lub współczucia, uprzejmy gest, ciepły uśmiech, życzliwy uczynek, śmiech rozbawionego dziecka, gaworzenie niemowlęcia w kołysce, powaga i mądrość starszego człowieka bogatego w doświadczenie życiowe — wszystko to daje zadowole
Myślę, że teza zawarta w tytule mojej pracy jest jak najbardziej prawdziwa. Pragnę udowodnić to kilkoma prostymi argumentami. Żadne bogactwa ani skarby nie zastąpią nam przyjaciela. Dzięki drugiej osobie znika nasza samotność i smutek. Możemy zapomnieć o własnych problemach i trudnościach. prawdziwym szczęściem nie są pieniądze czy luksusowa willa. Cóż z tego, że mamy wszystkie najdroższe i najpiękniejsze rzeczy na świecie, jeśli nie możemy z nikim podzielić się własnymi smutkami i radościami? Ebeneezer Scrooge, bohater powieści Dickensa "Opowieść wigilijna" był człowiekiem pełnym egoizmu, zapatrzony w swój majątek gardził ludźmi. Dopiero po przestrodze duchów zmienił swój charakter i wyczuł potrzebę bycia z przyjaciółmi i znajomymi. Zaprzyjaźnił się i zaopiekował się małym Timem, odtąd był człowiekiem życzliwym i uprzejmym. Inny bohater, Santiago znany nam z książki " Stary człowiek i morze" mimo swojego ubóstwa i życiowego pechu był osobą szczęśliwą ponieważ miał przyjaciela. Razem z Manolinem przeżywali wiele przygód. Chłopiec miał w starcu nie tylko przyjaciela, czerpał z niego także wzór do naśladowania. Powyższe przykłady pokazują jak ważną sprawą w życiu każdego z nas jest przyjaźń. Bez niej bylibyśmy egoistami, czakającymi tylko na zysk który i tak nie końcu nie dawałby nam satysfakcji. Niezwykłym przykładem pięknem miłości i przyjaźni jest uczucie Jana Kochanowskiego do jego małej córeczki Urszulki. Jakaż wielka była jego rozpacz, kiedy dowiedział się o jej nagłej,przedwczesnej śmierci. To właśnie dla niej poświęcił najpiękniejsze swe dzieła "Treny" Na koniec pragnę zacytować słowa Woltera mówiące czym w życiu człowieka jest serdeczna przyjaźń."Wszystkie wielkości świata nie są tyle warte, co dobra przyjaźń" Myślę, że przytoczone przeze mnie argumenty doskonale odzwierciedlają prawdziwości tezy "człowiek człowiekowi potrzebny jest do szczęścia" Nie zapominajmy o tym bo tylko dzięki prawdziwemu przyjacielowi możemy doznać pełni szczęścia.
