analiza porównawcza rzeźby MIchała Anioła "Dawid" i Berniniego "Dawid"

Porównanie obu dzieł zauważymy, że w odróżnieniu od nagiego Dawida Michała Anioła - Dawid Berniniego jest częściowo osłonięty lekką, sfałdowaną tkaniną. Tutaj artysta użył jej skąpo (chodziło przecież w gruncie rzeczy o pokazanie bohatera nagiego), w wielu jednak rzeźbiarskich dziełach baroku tkaniny, silnię sfałdowane i jakby wzburzone wiatrem, podkreślają dynamikę dzieła, wzmagając zarazem żywą grę światłocienia. Przykładem niechaj będzie słynne dzieło Berniniego z roku 1645. Forma rzeźby barokowej, w porównaniu z rzeźbą Odrodzenia, uległa bardzo znacznym przemianom. Przede wszystkim wiec statyczne, spokojny układ figur uległ silnemu poruszeniu. Opisując posąg bibilijnego Dawida Dłuta Michała Anioła zauwazamy, że pod”klasycznym tak znamiennym dla Odrodzenia spokojem kryje się sprężona siła, gotowość działania”. Porównajmy dzieło Michała Anioła z posągiem tego samego Dawida wyrzeźbionym przez wielkiego artystę baroku Giovanniego Lorenza Berniniego. Nie jest to już skupione, spokojne oczekiwanie na sposobność rzutu kamieniem, który ma powalić potężnego Goliata. Bernini wybrał inny moment akcji zamach przed rzutem, który pozwolił mu nadać figurze układ najbardziej dynamiczny i ekspresyjny. Ciało bohatera przedstawione jest w silnym skręcie, lewa noga wysunięta daleko do tyłu, głowa skierowana na wprost, oczy uważnie badają cel. Doznajemy wrażenia, że utrwalony tu został, jak w nagle zatrzymanym filmie, jeden przelotny moment nieprzerwanie trwającej akcji, jakże inaczej niż w "nieruchomym" posągu Michała Anioła.