Nicolas Poussin, malarz francuski, czołowy reprezentant kalsycyzmu w malarstwie francuskim XVII wieku. Urodził się w czerwcu 1594 roku w osadzie Villiers, w Normandii, w rodzinie drobnego szlachcica Jeana Poussina i jego żony, Marie Delaisement, która była córką urzędnika sądowego. Prawdopodobnie uczył się w szkole jezuickiej w Rouen. Nauka przychodziła mu bez trudu, ale najbardziej lubił rysować. W 1611 roku poznał malarza Quentina Varin, który namówił go na wyjazd do Paryża. Tam przez cztery miesiące pracuje kolejno u malarza Goergesa Lallemanta oraz portrecisty Ferdinanda Van Elle. Poznał też A. Courtoisa, konserwatora królewskiej kolekcji, który udostępnił mu własną kolekcję dzieł J. Romaina i Rafaela oraz wielu innych wielkich mistrzów włoskiego renesansu. W 1922 roku namalował 6 płócien dla nowego kolegium jezuitów, które zdobyły szerokie uznanie. Wskutek czego włoski poeta G. B. Marino zlecił mu wykonanie cyklu ilustracji do Metamorfoz Owidiusza. Rok później, wraz ze swoim przyjacielem Philippem de Chamaigne i innymi malarzami pracował przy dekorowaniu Pałacu Luksemburskiego. Namalował również obraz ołtarzowy dla katedry Notre – Dam - de – Paris. Wiosną 1624 roku przybył do upragnionego Rzymu. W 1626 roku podjął się wykonaniu dla kardynała Francesco Barberini obrazu Śmierć Germanika. Zakończył go w dwa lata później. Mając 36 lat był już sławny. Dojrzał też artystycznie. 1 września 1630 roku poślubił 17 - letnią Anne – Marie Dughet, córkę francuskiego kucharza. Oboje wiedli spokojne życie, nie mieli jednak potomstwa. Rok później Poussin został członkiem rzymskiej Akademii św. Łukasza zrzeszającej malarzy. Pracował dla wąskiego kręgu znawców i kolekcjonerów np. dla Cassino del Pozzo, sekretarza kardynała Barberiniego. Dla niego w latach 1636 -1640 wykonał cykl Siedmiu Sakramentów. W grudniu 1640 roku wyjechał do Prayża, na wezwanie króla Ludwika XIII. Po 3 miesiącach został mianowany pierwszym malarzem królewskim. Zajął się tam m.in. dekoracją Galerii łączącej Luwr z pałacem Tuileires. Pod pretekstem sprowadzenia żony, artysta wyjechał do Rzymu. W 1648 roku kończy serie obrazów Siedem Sakramentów. Z coraz większym trudem opanowywał drżenie reki ,które dokuczało mu od 1642 roku. Ciągle jednak malował. Powstałe później dzieła są uznawane za jedne z najlepszych w jego życiu. Do nich należy zaliczyć m.in. Cykl Cztery pory roku, namalowany w latach 1660 -1664. 14 października 1664 roku zmarła mu jego żona. Rok później, a dokładnie 19 listopada 1665 roku sam zmarł. Został pochowany w rzymskim kościele San Lorenzo in Lucina, zgodnie z ostatnia wolą „bez żadnej pompy”. Do jego dorobku zaliczyć należy 230 dzieł i nieukończony obraz Apollo i Dafne. Twórczość N. Poussina obejmuje oprócz obrazów liczne rysunki, akwarele i projekty ilustracji.
