napisz recenzję książki ludzie jak wiatr bardzo proszę o szybkie rozwiązanie

Do leśniczówki starego Prota przybywa jego dawny przyjaciel - Jan Sebastian. Dziennikarz, w atmosferze ciszy i spokoju pragnie oddać się niezwykle twórczemu przedsięwzięciu i napisać powieść o miłości.... Do pomysłu, niezwykle entuzjastycznie zapalają się trzy interesujące wnuczki leśniczego: Monika, Kryśka i Babetka, które pragną podzielić się swoimi doświadczeniami w zakresie miłosnych poczynań i wesprzeć gościa w intelektualnym wyzwaniu. Okazuje się, że fabułę powstającej powieści podsuwa samo życie. Jan Sebastian, swym bystrym, spostrzegawczym okiem, zauważa rywalizację między dziewczętami o względy Tomka - przyjaciela rodziny. Wakacyjne plany i próby pisarstwa nieco komplikuje pewna historia, sięgająca czasów wojny i dotycząca kradzieży kościelnych witraży... Dziennikarz porzuca więc chwilowo wątek miłosny, by oddać się rozwikłaniu zagadki, którą niezwykle potęguje tajemnicza dębowa skrzynia, której zawartości strzegą stalowe oczy Prota.

Książkę "Ludzie jak wiatr" zaliczam do kategorii "dla czytelników o dojrzałym podejściu do życia...". Ma rozmiar duchowy oraz zawiera wiele ciekawych refleksji i przemyśleń. Jak prawie każda powieść Krystyny Siesickiej, zawiera wątek miłości oraz wyboru. Gatunkiem dopasowuje się do każdego ze względu na treść oraz styl. Książka ta wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie i myślę, że dzięki takim lekturom dzisiejsza młodzież może przetrwać bez zepsucia moralnego oraz w niezatraceniu podstawowej wartości, jaką jest miłość...