Wspomnienia wojenne Karoliny Lanckorońskiej to jeszcze jedno ważne świadectwo bohaterstwa i męczeństwa Polaków w czasie II wojny światowej. Ze względu na niezwykłość postaci samej autorki - arystokratki, hrabiny, która za najwyższy honor poczytywała sobie walkę w imię Ojczyzny - są to wspomnienia wyjątkowe. Wojna zastała Lanckorońską we Lwowie. Było to wówczas polskie miasto, druga, obok Krakowa, stolica Galicji, w której kwitło życie kulturalne, naukowe, prężnie działał Uniwersytet im. Jana Kazimierza. Po wkroczeniu do miasta Armii Czerwonej i wraz z rozpoczęciem okupacji radzieckiej i narzuceniem siła komunizmu życie uległo tu diametralnej zmianie. Wojna 1939 r. to była dla Karli Lanckorońskiej wojna z Rosją. Jednocześnie dochodziły wieści o ataku Niemców oraz rzesze uchodźców z Polski centralnej. Potem autorka już jako działacz ZWZ, żołnierz Polskich sił zbrojnych, pracowała w Krakowie okupowanym przez Niemców. Miała okazję wówczas porównać dwóch okupantów i stwierdzić, że Rosjanie nieśli z sobą okrucieństwo, prymitywizm i olbrzymi spryt oraz złośliwość w nękaniu narodu podbitego, zaś Niemcy także okrucieństwo i bezwzględność, ale także głupotę, dzięki czemu nieco łatwiej było z nimi walczyć. Osobny rozdział wojennych losów autorki stanowi jej pobyt w Ravensbrück - niemieckim obozie koncentracyjnym. Przebywała tam ponad dwa lata, starając się pomagać współwięźniarkom, dzieląc ich los, prowadząc tajne nauczanie, aktywnie walcząc z obozową machiną biurokratyczną. O tym, co się dzieje w obozie - o egzekucjach i zbrodniczych doświadczeniach pseudomedycznych wysłała meldunek do gen. Bora-Komorowskiego. Ważnym wątkiem Wspomnień... jest zbrodnia dokonana przez Niemców na 22 profesorach Uniwersytetu Lwowskiego. W egzekucji zginęło 41 osób, bo na śmierć oprócz profesorów poprowadzono wszystkich aresztowanych w ich mieszkaniach. Stało się to w nocy 3 lipca 1941 r. roku, wszystkich rozstrzelano nad ranem 4 lipca na Wzgórzach Wuleckich. Odpowiedzialny za tę akcję był gestapowiec Hans Krüger, z którym Lanckorońska zetknęła się bezpośrednio w więzieniu i który osobiście oznajmił jej, że ta egzekucja „to jego dzieło”. Hitlerowcy wytoczyli mu proces o to, że zdradził informacje o działaniach SS Polce, a następnie zdegradowali. Lanckorońska zeznawała też w procesie przeciwko niemu, który odbył się w 1967 r. Za zbrodnie w Stanisławowie Krüger został skazany na dożywocie i opuścił więzienie w 1986 r. Nie poniósł odpowiedzialności za zbrodnię lwowską. Drugim ważnym wątkiem jest sprawa „królików” z Ravensbrück. Dokonywano na nich bestialskich operacji pseudomedycznych. Poddano im ogółem ponad 74 kobiety, z których 5 zmarło zaraz po operacjach, 6 rozstrzelano, 63 wyszły na wolność. Większość z kobiet została trwale okaleczona, niektóre z ran nie zagoiły się nigdy. Za te eksperymenty odpowiedzialni są następujący lekarze: K. F. Gebhardt, F. E. Fischer, H. Schumann, C. Clauberg i inni. Jest to jedna z najczarniejszych kart w historii medycyny.
