opisz zakony -żebracze -pracujące -modlące się rozwiń odp PILNE PLISS

- żebraczy Zakony żebracze zwane często w literaturze mendykanckimi, to nowe zgromadzenia powstałe w XI wieku, jako reakcja na kryzys Kościoła i wzrost ruchów heretyckich. Ubóstwo inspirowało w znacznym zakresie cały ruch reformy w XI wieku, domagającej się powrotu Kościoła do ducha i struktur czasów apostolskich. Ubóstwo w ujęciu waldensów, a częściowo katarów w XII wieku stało się jedną z istotnych przyczyn ich buntu przeciw Kościołowi. Ubóstwo w ujęciu Ewangelii stało się ideałem świętego Franciszka z Asyżu w XIII wieku, a przez niego franciszkanów i innych zakonów, nazwanych żebraczymi. Kościół za Innocentego III wyraził na soborze laterańskim IV życzenie, by nie powstawały nowe zakony, ale nie przestał doceniać życia zakonnego, a papież zatwierdzał i popierał nowe zakony, które powstały przed soborem: Braci szpitalnych, założonych przed 1198 rokiem przez Gwidona z Montpellier i Trynitarzy, powołanych przez Jana z Maty i Feliksa z Valois do wykupu chrześcijańskich jeńców i niewolników z rąk muzułmanów. Innocenty III starał się dokonać reformy dawnych zakonów przez papieskie wezwanie do nich, przez działalność swoich legatów i przez nałożenie na biskupów obowiązku wizytacji klasztorów. Widział bowiem w zakonach podporę w reformie całego Kościoła. U niego znalazł Franciszek z Asyżu zrozumienie dla swej niezwykłej idei realizowania z uczniami totalnego ubóstwa. Główna myśl mendykantów, polegała na praktykowaniu ubóstwa jak indywidualnego, ale także wspólnotowego, z możliwością korzystania z kwesty jako środka utrzymania, jedynie w razie konieczności. Mendykanci łączyli życie zakonne z posługą kapłaństwa (prowadzili zewnętrzną działalność misyjną, kaznodziejstwo wędrowne jak i w swoich kościołach, apostolat liturgiczny, duszpasterstwo). Swoje konwenty zakładali zazwyczaj w miastach, zazwyczaj nieopodal murów miejskich (np. Erfurt, Wrocław, Kraków), jedynie karmelici zakładali klasztory tuż poza murami (np. w Poznaniu) Kościoły wraz z zabudowaniami klasztornymi tych zakonów były w przeciwieństwie do miejskich far skromnymi od strony architektonicznej strukturami. Bezpośrednim wzorem na to były klasztory cystersów. Jako przykłady można wymienić kościoły w Asyżu, klasztor Św. Agnieszki w Pradze, czy Kościół Św. Jakuba w Sandomierzu. Do zakonów mendykanckich zaliczają się: Dominikanie Franciszkanie Augustianie Karmelici tamtych 2 nie wiem ale myślę że pomogłam (po części) ;)

Zakony żebracze zwane często w literaturze mendykanckimi, to nowe zgromadzenia powstałe w XI wieku, jako reakcja na kryzys Kościoła i wzrost ruchów heretyckich. Ubóstwo inspirowało w znacznym zakresie cały ruch reformy w XI wieku, domagającej się powrotu Kościoła do ducha i struktur czasów apostolskich. Ubóstwo w ujęciu waldensów, a częściowo katarów w XII wieku stało się jedną z istotnych przyczyn ich buntu przeciw Kościołowi. Ubóstwo w ujęciu Ewangelii stało się ideałem świętego Franciszka z Asyżu w XIII wieku, a przez niego franciszkanów i innych zakonów, nazwanych żebraczymi. Kościół za Innocentego III wyraził na soborze laterańskim IV życzenie, by nie powstawały nowe zakony, ale nie przestał doceniać życia zakonnego, a papież zatwierdzał i popierał nowe zakony, które powstały przed soborem: Braci szpitalnych, założonych przed 1198 rokiem przez Gwidona z Montpellier i Trynitarzy, powołanych przez Jana z Maty i Feliksa z Valois do wykupu chrześcijańskich jeńców i niewolników z rąk muzułmanów. Innocenty III starał się dokonać reformy dawnych zakonów przez papieskie wezwanie do nich, przez działalność swoich legatów i przez nałożenie na biskupów obowiązku wizytacji klasztorów. Widział bowiem w zakonach podporę w reformie całego Kościoła. U niego znalazł Franciszek z Asyżu zrozumienie dla swej niezwykłej idei realizowania z uczniami totalnego ubóstwa. Główna myśl mendykantów, polegała na praktykowaniu ubóstwa jak indywidualnego, ale także wspólnotowego, z możliwością korzystania z kwesty jako środka utrzymania, jedynie w razie konieczności. Mendykanci łączyli życie zakonne z posługą kapłaństwa (prowadzili zewnętrzną działalność misyjną, kaznodziejstwo wędrowne jak i w swoich kościołach, apostolat liturgiczny, duszpasterstwo). Swoje konwenty zakładali zazwyczaj w miastach, zazwyczaj nieopodal murów miejskich (np. Erfurt, Wrocław, Kraków), jedynie karmelici zakładali klasztory tuż poza murami (np. w Poznaniu) Kościoły wraz z zabudowaniami klasztornymi tych zakonów były w przeciwieństwie do miejskich far skromnymi od strony architektonicznej strukturami. Bezpośrednim wzorem na to były klasztory cystersów. Jako przykłady można wymienić kościoły w Asyżu, klasztor Św. Agnieszki w Pradze, czy Kościół Św. Jakuba w Sandomierzu. Do zakonów mendykanckich zaliczają się: * Dominikanie * Franciszkanie * Augustianie * Karmelici