Nie mijam płaczu dziecka Skrzywdzonego kota nie mijam i psa z kulawą nogą, ani motyla leżącego na szynach. Nie mijam ptaka z połamanym skrzydłem, zerwany kwiat odnoszę do domu, nad zbłąkaną mrówką się schylam. I gdy słyszę w gwiazdach szum odrzutowca, myślę: dlaczego w epoce atomu ludzie tak często mają podstępny krok kocich łap, psim zębem patrzą na siebie wrogo? Widzę za oknem dzieci : Zaczynają już one rozumieć ten wiek. Czy nie mijają, czy odnoszą do domu, czy schylają się? myślę, dziwną zdjęty trwogą. To jest ten wiersz . Rozumowanie jest takie :podmiot liryczny czegoś nie mija , bo tego nie ma .Bo coś się nie zdarzyło. Nie mijam skrzywdzonego i potrzebującego. „Odnoszę” do domu radość, przyjaźń i szacunek. Schylam się nad nieszczęśliwym, smutnym i potrzebującym wsparcia . Pomagam. Osoba mówiąca w wierszu Cz. Janczarskiego pt. „Nie mijam” jest człowiekiem wrażliwym, kochającym ludzi i przyrodę. Dostrzega zło i troszczy się o rozwój moralny młodego pokolenia: „Widzę za oknem dzieci: zaczynają już one rozumieć ten wiek.” Przesłaniem wiersza jest refleksja na temat wartości, którymi należy kierować się w życiu. To właśnie dobro , piękno i prawda.
