W 1138 r., przed swą śmiercią, Bolesław Krzywousty wydał testament regulujący zasady następstwa tronu. Był on kompromisem, który godził jedność państwa z prawem każdego z książęcych synów do dziedziczenia ziemi. Princepsem (czyli księciem zwierzchnim, lub seniorem całej Polski) miał być każdorazowo najstarszy członek dynastii Piastów. Podstawę jego władzy stanowiła dzielnica senioralna obejmująca prawdopodobnie ziemie: krakowską, sieradzką, łęczycką, wschodnią Wielkopolskę (z Kaliszem i Gnieznem), Kujawy (z Kruszwicą) oraz kontrolę nad Pomorzem. Godność pierwszego princepsa przypadła Władysławowi, który otrzymał także (jako własną dzielnicę dziedziczną) Śląsk wraz z ziemią lubuską. Bolesław (Kędzierzawy) objął Mazowsze z częścią Kujaw, Mieszko III (Stary) - część Wielkopolski z Poznaniem, zaś Henryk - ziemię sandomierską (która najprawdopodobniej wydzielona została dla niego dopiero po śmierci Krzywoustego, nie zaś od razu w testamencie). Najmłodszy z braci, Kazimierz, pozostał bez własnej dzielnicy.
Bolesław Krzywousty, by zapobiec walkom bratobójczym, jak to było w jego przypadku, spisał testament z dokładynym opisem podziału ziem państwa Polskiego. Podzielił kraj na dzielnice i każdemu ze swoich synów przyznał jakąś część Polski. To własnie wtedy wprowadzono zasadę senioralna, czyli: -najstarszy syn obejmował władzę w państwie, a jego bracia juniorzy byli na jego usługach. -każda otrzymana dzielnica była ziemią dziedziczną, zaś dzielnica senioralna była ziemią niedziedziczną. Więc na mocy tego testamentu: najstarszy syn, Władysław otrzymał Śląsk, Mieszko Stary - Wielkopolskę, Bolesław Kędzierzawy - Mazowsze. Pozostałe ziemie tworzyły dzielnicę senioralną.