1. Dlatego, że w wielu dziełach literackich jest mowa o codziennym, trudnym życiu ludzi. 2. Ponieważ teksty literackie nie zawsze są zakończone szczęśliwie tylko np. tragicznie jak w Romeo i Julia. 3. Poszerza wrażliwość na człowieka, który ma uczucia, z którymi chce się dzielić. Poszerza wrażliwość, ponieważ każdy z nich mógłby znaleźć się w trudnej, tragicznej sytuacji z jakiegoś wybranego tekstu literackiego.
Ludzkie cierpienie jest obecne wszędzie - w telewizji, w gazetach czy radiu. Często jest wstrząsające i skłania do refleksji, ale tylko na chwilę, bo niemożliwością jest ując sedno problemu, pokazać go z każdej strony i poruszyć odbiorcę do głębi podczas pół godzinnego programu czy krótkiej notce w gazecie. Do tego wszystkiego mass media zniekształcają prawdziwy obraz, chcąc zarobić, a nie pomóc. Zdarzenia są kolorozywane i stają się nieprawdziwe. Na przedstawionych poniżej faktach przekonujemy się, że to gołe fakty wzruszają i szokują najbardziej. Swój kunszt pisarski i umiejętność szokowania przedstawia Zofia Nałkowska w "Medalionach". Opisując drugą wojnę światową sięga tylko po suche fakty, po doświadczenia prostych ludzi. W bardzo krótkich opowiadaniach jak "Profesor Spanner" czy "Kobieta cmentarna" doprowadza czytelnika do łez dosłownie paroma zdaniami, nie wdając się w szczegóły. Pokazując cierpienie jednego człowieka, często nawet nie podając jego imienia czy nazwiska, opisuje cierpienie tysięcy ludzi. Tragedia jednostki dotyka wszystkich. Autorka swoją wiedzę czerpie z zeznań zebranych podczas jej udziału w badaniach nad zbrodniami hitlerowskimi. Czytelnik po przeczytaniu tego jej dzieła, tak różnego od wcześniejszych, nie jest wstanie długo wyjść z szoku i mimowolnie odczuwa przynajmniej część bólu, który dotknął żydów, polaków, cyganów i wielu innych. Jej oskarżenie podsumowuje jedno zdanie "To ludzie ludziom zgotowali ten los" Temat drugiej wojny światowej jest tematem bardzo ważnym w dziejach Polski i nie tylko. Po czasie okupacji na rynek wyszło bardzo wiele pozycji dotyczących getta warszawskiego czy obozów koncentracyjnych, lecz tylko parę z nich zasługuje na miano tekstów literackich. Z największym przekonaniem twierdzę, że "Opowiadania" Tadeusza Borowskiego są jednym z nich. Tadeusz Borowskich, w porównaniu do Nałkowskiej opisując katorżniczą i bezcelową pracę więźniów obozów koncentracyjnych skupia się na szczegółach. W swoich opowieściach jest bardzo wyjątkowy, ponieważ stwierdza iż winę za lagiery ponoszą także ci, którzy byli więźniami. Obciąża tych, których większość uważa za ofiary, przynajmniej częściową winą. Oskarża ich o wzajemne upodlenie, brak godności i wiele innych. Ostatnią z wyróżnionych przeze mnie pozycji będzie wywiad rzeka Hanny Krall przeprowadzony z Markiem Edelmanem. Edelman jest żydowskim lekarzem, który był w getcie warszawskim. Autorka przedstawia jego wspomnienia, często w urywkach i tak jakby wyciągając z niego informacje. W tekście wspomnienia z getta, czy Umschlagplatzu są pomieszane z tymi po wojnie, z praktyki lekarskiej. Pozornie, jedno z drugim nie ma nic wspólnego, ale pod sam koniec widzimy jedną wspólną rzecz - podczas wojny i pracy jako lekarz ratuje on ludzie życie. Oczywiście, jest między tymi sposobami ogromna przepaść ale mają takie same znaczenie. Na podstawie przytoczonych pozycji literackich stwierdzam ostatecznie, że teksty literackie rozwijają ludzką empatię. W najlepszy i nie zakłamany sposób pokazują tragedie jednostki czy milionów dogłębnie. Uszlachetniają duszę i zwracają większą uwagę na drugiego człowieka, zwracając nasze oczy na świat.
