Przechodząc obok grobowca Justyna zapytała swojego stryja Anzelmę o historię ludzi, których imiona były na nim wypisane. Oto co powiedział: Janowi i Cecylii, mio łączącej ich miłości zakazono być razem, z uwagi na jej zamozność, a jego biedę. Musieli się ukrywać, a jako miejsce wybrali puszczę na Litwie. Nie było tam wtedy innych, oprócz ich ludzi. Jan zbierał materiały i budował dla siebie i ukochanej chałupke, natomiast ona szukała, czegoś, by nie umarli z głodu i naprawiała odzież. Po dwudziestu latach po puszczy dowiedziano się o parze. Nasiali oni bowiem zboża, zbudowali czysty dom, aż w końcu sześciu synów i sześć córek wychowali. Po upływie osiemdziesięciu lat, od dnia, kiedy Jan i Cecylia pierwszy raz nogi swoje na tej ziemi postawili, o cudach, jakie dzieją się nad Niemnem usłyszał król. Na ich cześć nadał on im szlachectwo i nakazał noszenie nazwisko (którego dotąd nie mieli, a przynajmniej nikt go nie znał) Bohatyrowiczów. ,,Działo się to w roku na tym pomniku wypsanym, tysięcznym pięćsetnym czterdziestym dziewiątym..."
napisz według planu opowiadanie o historii Jana i Cecylii
Odpowiedź
Dodaj swoją odpowiedź