Album o wynalazkach np odkurzacz 5 ich ma byc . prosze o pomoc ! pilne z góry dzięki !

1.LUSTRO Od początku swych dziejów ludzkość używała zwierciadła naturalnego, czyli tafli wody. Późniejsze były wykonywane z polerowanych kamieni a następnie polerowanych metali, takich jak miedź lub brąz. Dopiero w XIII wieku w Europie, pojawiają się pierwsze zwierciadła szklane. W celu ich wytworzenia na jedną stronę tafli szlifowanego szkła kładziono cienką folię cynową, a następnie zalewano ją rtęcią. Rtęć rozpuszcza cynę i tworzy z nią mieszaninę, która ma tę właściwość, że przylega do szkła. Czasem trzeba było czekać dość długo (ok. miesiąca), aż szkło pokryło się równą warstwą mieszaniny. Gdy patrzymy obecnie na takie zwierciadło od strony szkła, lustrzana metaliczna warstewka ma odcień szarawy, charakterystyczny dla cyny. Najlepsi w produkcji takich luster byli Wenecjanie, a że tajemnica wytwarzania luster znana była tylko im, to strzegli jej zazdrośnie. Za zdradę tajemnicy produkcji luster groziła kara śmierci. Wszystkie fabryki szkła lustrzanego znajdowały się na położonej niedaleko Wenecji wyspie Murano, na którą nie wpuszczano nikogo z cudzoziemców. W kilku warsztatach wytwarzało tam szkło w różnych postaciach około 3 tysiące pracowników, dobrze opłacanych i mających szczególne warunki życia. Nie mogli jednak opuszczać terenu Państwa Weneckiego. Trudno zatem się dziwić, że cena luster była bardzo wysoka. Za jedno z nich, w roku 1683 zapłacono o wiele więcej niż za obraz wybitnego flamandzkiego malarza Petera Rubensa. Przez wiele następnych lat, bo aż do połowy XIX wieku, udoskonalono jakość i powiększano rozmiary tafli szkła na lustra, ale sposób ich wytwarzania pozostał niezmieniony. Dopiero znany chemik niemiecki Justus Liebig w 1855 roku odkrył, że z amoniakalnych roztworów soli srebra poprzez redukcję cukrem można osadzić na szkle lśniące, zwierciadlane warstewki srebra. Podobno przypadkowo posrebrzył wnętrze probówki. Od tego odkrycia cały świat przeszedł na produkcję luster srebrnych. Są o wiele tańsze i łatwiejsze w produkcji, ale też i znacznie mniej trwałe. Poniżej podana jest procentowość odbicia promieni świetlnych przez wszystkie znane rodzaje luster: kamienne ok.30% metalowe ok.40% szklane z amalgamatem cyny ok.70% szklane napylane aluminium ok.90% Oprócz zwierciadła płaskiego, które daje odbicie nie zniekształcone, stosowane są czasem zwierciadła wklęsłe, które mają zagłębienie do wewnątrz (jak środek łyżeczki). Odbite od zwierciadła wklęsłego promienie skupiają się w jednym punkcie, zwanym ogniskiem, a następnie rozbiegają się tworząc powiększony obraz przedmiotu. Wykorzystuje się je zamiast soczewek w teleskopie zwierciadłowym, zwanym też reflektorem, ponieważ dają wyraźniejszy obraz. Z kolei zwierciadła wypukłe (wygięte jak wierzch łyżeczki), rozpraszają promienie światła, dając obraz pomniejszony - taką właściwość mają np. lusterka w samochodzie. 2. DYSKIETKA (z angielskiego: floppy disc, flexy disc, w informatyce - dysk elastyczny), jako pamięć pomocniczą komputera w postaci tarczy obrotowej, pokrytej materiałem magnetycznym do zapisywania i odczytywania danych, wymyślił prawdopodobnie Japończyk Yoshiro Nakamatsa w roku 1950. Jest to plastikowy krążek z naniesioną warstwą ferromagnetyku, służący jako tani nośnik pamięci masowej - do wielokrotnego zapisu. Standardowe wymiary dyskietki wynoszą obecnie 3,5 cala (dawniej 5,25 cala), a pojemność najczęściej to 1,44 MB (inne pojemności w systemie: DOS - 360 KB, 1,2 MB, 720 KB i 2,88 MB). Istnieją również dyskietki 8", 3", 2", 1,8" o innych pojemnościach. Te same dyskietki używane w różnych systemach operacyjnych mogą mieć różne pojemności. Obecnie coraz powszechniej (zamiast dyskietek) stosowane są dyski optyczne (pamięć pomocnicza komputera w postaci obrotowej tarczy z informacją odczytywaną promieniem lasera; rozróżnia się dyski pozwalające tylko na odczyt (ROM - read only memory), dyski pozwalające na jednorazowy zapis (WORM - write once read many), oraz dyski wielokrotnego zapisu. Wśród dysków ROM najprostsze są dyski CD ROM (compact disc ROM), identyczne, co do budowy i sposobu zapisu, z dźwiękowymi płytami kompaktowymi. Dyski optyczne są zwykle bardziej niezawodne od dysków magnetycznych i mają znacznie większą od nich pojemność. 3.SYGNALIZACJA ŚWIETLNA Pierwsze zanotowane w historii "światła ruchu drogowego" strzegły wejścia do Izby Gmin Wielkiej Brytanii od grudnia roku 1868, kiedy nie było jeszcze samochodów, z polecenia komisarza stołecznej policji, Richarda Mayne. Były zwykłą latarnią gazową o wysokości 22 stóp, wyposażoną w dźwignię do zmiany światła - kolor zielony zezwalał pieszemu na przejście przez ulicę, czerwony ostrzegał woźnicę przed przeszkodą. O zmierzchu włączał go policjant. Lampa działała jednak tylko kilkanaście dni. Pewnego wieczoru wybuchła, zabijając obsługującego ją policjanta. W 1912 roku ustawiono w Paryżu na środku skrzyżowania Faubourg i Montmartre coś w rodzaju przeszklonego słupa ogłoszeniowego z ruchomymi tarczami. Za pomocą korby policjant wysuwał czerwone tarcze nakazujące zatrzymanie się. Po trzech minutach następowała zmiana tarcz - czerwone się chowały, a wysuwały białe, co oznaczało wolny przejazd. Pierwszą sygnalizację świetlną zasilaną elektrycznie zainstalowano w sierpniu 1914 w Cleveland w USA, zastosowano w niej dwukolorowe światła. Czerwone i zielone lampy umieszczone na wysokości 15 stóp, kierowały ruchem na skrzyżowaniu Sto Piątej Wschodniej i Euclid. Świateł używano łącznie z ostrzegawczym brzęczykiem. Dopiero cztery lata później w Nowym Jorku pojawiły się trójkolorowe światła sterowane ręcznie. Do Europy system ten trafił w 1923 roku. Jako pierwsi zainstalowali go Francuzi. Ręcznie obsługiwana konstrukcja składała się z pojedynczego światła zapalanego w latarni z wymalowanym na szkle słowem "Halte". Sygnał świetlny skoordynowany był z uderzeniami w gong, które miały ostrzegać kierowców o mającej nastąpić zmianie. Ich doświadczenia zaczęto powielać w innych krajach. W roku 1931 Liga Narodów uznała system sygnalizacji trójkolorowej za obowiązujący i do dzisiaj funkcjonuje on na całym świecie. W Polsce pierwsza sygnalizacja świetlna pojawiła się w Warszawie na skrzyżowaniu Al. Jerozolimskich i ul. Marszałkowskiej już w 1926 roku. Połączono w niej sygnał świetlny z dźwiękowym: piesi musieli zatrzymać się gdy paliło się światło czerwone, przechodzić zaś mogli na dźwięk dzwonu. Okoliczni mieszkańcy nie mogąc tego znieść, doprowadzili do zmiany po roku czasu dźwięku dzwonu na kolor zielony. W roku 1934 wprowadzono trójkolorową sygnalizację. W ostatnich latach, zamiast wyłącznika czasowego stosuje się coraz częściej światła tzw. inteligentne, które sterują ruchem w zależności od jego intensywności. Dzieje się tak dzięki umieszczeniu na skrzyżowaniach czujników i kamer rejestrujących liczbę pojazdów. 4.MIKROFALÓWKA Kiedy amerykański inżynier Percy Spencer, badający krótkofalową energię elektromagnetyczną radaru, sięgnął do kieszeni fartucha, wzdrygnął się z obrzydzenia. Rękę oblepiała roztopiona czekolada, która rozpuściła się wskutek działania urządzeń radarowych - wywołując ruch cząsteczek sprzyjały one powstawaniu ciepła. Następnego dnia postawił przed magnetronem jajko w garnuszku, w którego boku wyciął dziurkę - okazało się, że jajko się ugotowało. Pierwsze kuchenki mikrofalowe wykorzystujące to zjawisko pojawiły się w 1947 roku - miały wielkość dorosłego człowieka, ważyły 340 kilogramów, miały ponad 175 centymetrów wysokości i kosztowały kilka tysięcy dolarów. Firma Raytheon, która wprowadziła je na rynek nadała im nazwę: "Radar Range" i sprzedawała głównie do jadłodajni, stołówek szpitalnych i wojskowych. Pierwsze domowe mikrofalówki sprzedawano w USA w roku 1955 za prawie tysiąc trzysta dolarów za sztukę. Miały rozmiar lodówki, działały na prąd o napięciu 220 V, i przy montażu wymagały zarówno pracy fachowego elektryka jak i hydraulika. Niestety, przez 14 lat sprzedano ich niewiele (niecałe 11 tysięcy sztuk), a powód był prosty: nie dało się przy ich pomocy przyrządzać ulubionego dania każdego Amerykanina - wielkiego, grubego, soczystego befsztyka. Zainteresowanie nimi wzrosło w latach 70-tych, gdy pojawiły się modele niewielkie i energooszczędne. 5.BENZYNA Z łacińskiego benzoe - nazwa żywicy jednego z drzew egzotycznych. Jest to mieszanina ciekłych węglowodorów parafinowych, naftalenowych, aromatycznych i nienasyconych, występujących w różnych stosunkach. Benzyna naturalna otrzymana przez destylację ropy naftowej, stanowi bezbarwną ciecz o charakterystycznym zapachu. Olbrzymie zapotrzebowanie w XX wieku na benzynę jako paliwo do silników spalinowych napędzających rosnącą liczbę samochodów, spowodowało (oprócz produkcji benzyny naturalnej), opracowanie szeregu metod wytwarzania benzyny syntetycznej. Jej produkcję zapoczątkował w 1913 roku Niemiec Friedrich Bergius. Sprzedażą benzyny zaczęły się zajmować nowo powstałe stacje paliwowe, wyposażone w dystrybutory paliw. Warto tutaj wspomnieć o zastosowaniu w 1922 roku czteroetylku ołowiu jako środka przeciwstukowego (tzw. benzyna ołowiowa) - autorem jest Midgley (USA), oraz o otrzymaniu w 1935 roku benzyny syntetycznej o liczbie oktanowej 100 - autorem jest Ipatiew (Rosja). Benzyna stosowana jest nie tylko jako środek pędny do silników spalinowych, ale również jako rozpuszczalnik tłuszczów, kauczuku oraz do ekstrakcji.