Co można rozumieć w nauce socjologicznej pod pojęciem kompetencji społecznej, jaką może ona przybierać strukturę i jak dalece jej postać wyznaczona jest procesami socjalizacyjnymi (edukacją, wychowaniem)?

W nauce socjologicznej pod pojęciem kompetencji społecznych rozumieć można złożone umiejętności warunkujące efektywność radzenia sobie w określonego typu sytuacjach społecznych, nabywane przez jednostkę w toku treningu społecznego. Prościej mówiąc są to zdolności potrzebne do przetrwania, prawidłowego egzystowania w środowisku.
Kompetencje te są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania całego otaczającego nas środowiska. Umiejętności jednostki wchodzą w interakcje ze środowiskiem a także drugą jednostką uskuteczniając określone prędzej przez tą jednostkę cele i założenia. O tym czy założenia osiągną sukces decyduje zdolność manipulowania kompetencjami społecznymi, a także, co oczywiste, zasób wiedzy na temat tych kompetencji.
Kompetencje społeczne danej jednostki nigdy nie osiągną maksymalnego poziomu zaspokojenia, ponieważ nabywamy je każdego dnia, spotykając nowych ludzi, uczestnicząc w nowych zdarzeniach. Kompetencje nabywamy wraz z wiekiem, zatem im ktoś starszy tym „inteligentniejszy” w sferze kompetencji społecznych, jednak sama wiedza teoretyczna dotycząca kompetencji jest nie przydatna bez jej praktycznej strony. Nie potrafiąc wykorzystać nabytej wiedzy sprawiamy, że ten zasób intelektualny staje się niepotrzebny, kompletnie zbędny. Takie prawidła mają swoje miejsca także w innych dziedzinach życia, dlatego też pamiętać trzeba, że nie zawsze starszy znaczy mądrzejszy.
Wysokie kompetencje społecznej potrzebne są każdemu, kto nie chce żyć sam dla siebie. Właśnie dzięki tym zdolnością potrafimy zdobyć nowe znajomości, zdolności te przydatne są nie tylko w sferze rozrywkowej. Kompetencje społeczne mogą być naszym kluczem do drzwi wymarzonej pracy na rozmowie kwalifikacyjnej a także kluczem do awansu.

Struktura kompetencji społecznych:

Kompetencje społeczne nie tworzą oddzielnej kategorii, ich struktura jest złożona i obejmuje elementy składowe temperamentu, charakteru i świadomości. Wyznaczają one zachowania człowieka, które objawiają się w sytuacjach interpersonalnych i w sytuacjach pełnienia ról społecznych.

Temperament dzielimy na:
- refleksyjność - zbiór cech altruistycznych, czyli umiejętność zauważania innych, a także zdolność do przemyśleń,
- zrównoważenie - umiejętność kontroli własnych emocji,

Charakter dzielimy na:
- miły sposób bycia – uprzejmość, zgoda, dobre wychowanie,
- społeczna aktywność – sposób spędzania czasu w społeczeństwie,

Świadomość społeczna (zdolność jednostki do rozumienia ludzi, zdarzeń oraz procesów wyznaczających przebieg tych zdarzeń) dzielimy na:
- wrażliwość – jedno z podstawowych uczuć, które ma wspólne cechy z altruizmem, pozwala na ocenę ludzi po przez uczucia, co jednak nie zawsze jest najlepszym sposobem,
- wygląd – fizyczna sfera człowieka,
- komunikowanie – umiejętność komunikacji z środowiskiem, z innymi jednostkami naszego środowiska.

Każde działanie człowieka jest dążeniem do zaspokojenia potrzeb, fizycznych, intelektualnych czy też emocjonalnych. Potrzeby te uznać trzeba za silnie motywatory naszych działań, a także za dziedzictwo po naszych przodkach, przekazane nam w kodzie DNA. Do głównych potrzeb społecznych człowieka zaliczyć można potrzebę akceptacji, oraz statusu (władzy). Do jak największego zaspokojenia tych właśnie potrzeb dąży każdy człowiek. Jednak każdy inną drogą. Edukacja ma swój udział w kompetencjach społecznych człowieka, jednak jest to raczej udział teoretyczny niż praktyczny. Jednostka uczy się, ponieważ wie, że to umożliwi mu bycie lepszym od innych pewnego rodzaju egoizm, w tym właśnie czasie powstaje pierwsze powiązanie z potrzebą władzy. Wiemy, że im lepiej będziemy się uczyć tym wyższy status życiowy będziemy w stanie osiągnąć. Są też tacy, którzy ponad potrzebę władzy, stawiają sobie potrzebę akceptacji. Ludzie ci w okresie nauczania stawiają wyżej w swojej hierarchii osiągnięcie dobrego kontaktu z rówieśnikami, czy też ich przychylności, niż uzyskanie dobrych wyników. Jest także i trzecia grupa ludzi, którzy chcą zaspokoić obydwie potrzeby tak samo mocno, to właśnie oni uczą się najszybciej, że nie wszystko w życiu można mieć, uczą się, że niekiedy potrzebny jest kompromis a żeby cos osiągnąć. Zarówno grupa pierwsza, druga jak i trzecia dąży do zaspokojenia potrzeb i mimo wszystko można by każdego z tej grupy nazwać egoista, ponieważ jego głównym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb niezależnie czy jest to potrzeba dobrych wyników w szkole czy dobrych kontaktów z rówieśnikami.
Większy wpływ na nasze interakcje z innymi ludźmi ma wychowanie. Wychowanie jest zbiorem wartości, prawideł, idei, czy też tradycji, który zostaje nam wpajany od urodzenia. Wtedy właśnie kształtuje się nasza świadomość i podświadomość, która kieruje naszym zachowaniem przez resztę naszego życia. Jednak i tak samo wychowanie nie trzyma pewnej władzy nad naszym działaniem, na które oddziałuje wiele suplementów, zależnych od czasu, towarzystwa oraz miejsca, w którym jesteśmy. Dlatego też nie ma idealnego systemu wychowania, ponieważ każdy człowiek jest inny także inny powinien być system wychowawczy dla każdego, jednak nawet to nie dałoby stu procentowej pewności, że osoba ta będzie kierować się wpajanymi wartościami, ponieważ dla każdego inne wartości mają inne znaczenie.

Tak jak żywi są ludzie tak i żywe jest środowisko dookoła nich, które wpływa na swoich „osadników”, a oni z kolei wpływają na swoją „osadę” każdy inaczej, a prawie każdy tak samo.