Dlaczego Nike nie ma skrzydeł na warszawskim posągu.? Dam NaJ.;* ^^

Nike z wiersza Herberta ma skrzydła‚ które „drżą”. Na tym jednak się kończą wizualne analogie między rzeźbą z Luwru a figurą przedstawioną w wierszu „Nike która się waha”. Herbert wprowadza elementy opisu pozwalające łączyć wiersz z tą konkretną rzeźbą‚ a jednocześnie nadaje jej nowy sens. Dzięki wprowadzeniu greckiej bogini zwycięstwa w sytuację śmierci żołnierza i klęski jego armii dokonuje się unicestwienie czasu i przeniesienie sytuacji konkretnej w sytuację symboliczną‚ historycznej – w mitologiczną. Anektuje się wyobrażenia kulturalne czytelnika‚ przypisując sytuacji konkretnej bycie sytuacją wieczną. Poeta prezentuje posąg‚ który myśli‚ czuje‚ widzi‚ waha się‚ a nawet ma samowiedzę: najbardziej zaskakuje to‚ że Nike zdaje sobie sprawę z tego‚ że jest marmurową rzeźbą, i „podporządkowuje się” swej „posągowej istocie”. Herbert gra przeciwieństwami. Z jednej strony Nike jest kamienna‚ nieporuszona‚ wyniosła‚ co jest zgodne z naturą rzeźby‚ z drugiej jednak jest czuła‚ wahająca się‚ „o drżących skrzydłach”. Łączy więc w sobie cechy zimnego posągu i współczującego człowieka. Jest to chwyt odwrotny od zastosowanego w wierszu „Do Apollina”. Przenosząc postać Nike z mitologii greckiej do czasów współczesnych‚ Herbert nadaje jej cechy sprzeczne z tradycją‚ tworzy świat niemożliwy‚ właściwie nieprawdopodobny‚ a przez to pociągający. Nike jako bogini zwycięstwa ma się troszczyć o zwycięstwo i bohaterską postawę żołnierza‚ a nie o jego ocalenie. Jako bogini grecka nie zna właściwie współczucia‚ bo świat religii greckiej nie jest światem miłości bogów do ludzi. Miłość i współczucie bogów nie są normą – bywają kaprysem. Nike Herberta przejmuje się losem jednostkowym, i to też nie jest zwyczajne (tym bogowie greccy różnią się od hebrajskiego Jahwe). Mamy więc powody‚ by uważać‚ że zachowanie Nike jest absolutnie wyjątkowe‚ a poeta twierdzi‚ że ta wyjątkowość jest właśnie najpiękniejsza.