Opis przeżyć wewnętrznych po kłótni z przyjacielem ( a4)

Kiedy pokłócę się z bliskim przyjacielem zawsze na początku czuje gniew że mnie w ogóle nie chce zrozumieć. Obrażam się na niego i obiecuję sobie że już nigdy się z nim nie spotkam nie odezwę się do niego . W sercu czuję żal do niego, winię go o wszystkie kłótnie, spory. Uważam zawsze że to on zaczyna kłótnię i nie potrafi się przyznać do błędu. Mam wtedy ochotę krzyczeć że go nienawidzę i nie chcę go znać. Gdy trochę nerwy przejdą zaczynam myśleć co tak naprawdę między nami się stało, czemu doszło do kłótni. Często mam wtedy żal już nie do niego ale do samego siebie, gdy dochodzę do wniosku że sam zacząłem kłótnie niepotrzebnie. Robi mi się smutno, bo teraz nie mam przyjaciela, nie mam z kim porozmawiać. Tracę nadzieję że kiedyś znowu będziemy przyjaciółmi po czym biorę się w garść i staram wyciągnąć pierwszy rękę choć nie zawsze kłótnia była z mojej winy. Wolę pierwszy przyznać się, podać dłoń niż stracić najlepszego przyjaciela.