Mam na zadanie z polskiego napisać recenzje , obojetnie czego jakiegos filmu itp .... BArdzo prosze xD;p

Oglądając najbardziej oczekiwany film roku czułem się jak dziecko, które każdego dnia odkrywa kolejny kawałek świata i dowiaduje się nowych fascynujących rzeczy o otaczającej nas rzeczywistości. Już pierwsze minuty filmu uświadamiają nam, że obcować będziemy z dziełem monumentalnym. Cameron nie oszczędza. W każdej niemal scenie dane jest nam podziwiać jakąś część wykreowanego na potrzeby filmu świata. Gdy zatrudniony przez złą korporację RDA, porucznik Quartich (Stephen Lang) w podniosły sposób przemawia do swoich podwładnych, w tle widzimy niesamowity krajobraz planety Pandora, który nie wygląda jak wklejona w okno widokówka, ale żyje własnym życiem, niezależnym od wydarzeń z pierwszego planu. I tak jest przy każdej scenie. Dzięki zupełnie nowatorskiej metodzie filmowania w trzech wymiarach i niesamowitej dbałości o szczegóły, przy każdej niemal scenie możemy oglądać właściwie dwa filmy -- ten właściwy, gdzie toczy się główna akcja, i ten drugi, na dalszym planie, gdzie toczy się codzienne życie, czy to w bazie, czy w dzikiej pandoriańskiej dżungli. A dżungla jest wspaniała. Właściwie gdyby Cameron zdecydował się zupełnie pominąć fabułę i pokazywać nam tylko obrazy z wymyślonego przez siebie świata i tak oceniłbym taki film bardzo wysoko. Tu również nie ma miejsca na oszczędności. Razem z bohaterami poznajemy setki gatunków roślin i zwierząt zamieszkujących świat Pandory. Fruwamy w przestworzach, zanurzamy się pod wodę, przechadzamy się po gęstych lasach, wspinamy po wiszących w "powietrzu" górach. I wszystko co widzimy jest całkowicie zachwycające!

Książka znakomitego pisarza Erica-Emmanuela Schmitta pt. "Oskar i Pani Róża" jest lekturą dla klas pierwszych gimnazjalnych. To ciekawa i fascynująca opowieść dla młodzieży i dorosłych. Zawarte są w niej podpowiedzi, które możemy odnieść do codziennego życia. Ponadto uczy nas doceniać chwilę i akceptować cierpienie, które dla wielu osób jest powodem zmartwień i depresji. Jest to niewątpliwie utwór smutny ze względu na śmiertelną chorobę białaczkę, która dotknęła głównego bohatera. To niezwykła książka, która wprowadza czytelnika w swój świat i pozwala przeżywać razem z bohaterami ich problemy. Temat poruszany w owej historii jest poważny, a treść wciągająca. Opowieść ta przedstawiona jest w listach dziesięcioletniego Oskara, który opisuje dwanaście swoich ostatnich dni w szpitalu. Mówi nam o tym, jak można je przeżyć w piękny i prawdziwy sposób, jeśli tylko zgodzić się na zmianę myślenia - uwierzyć Pani Róży. Wówczas nie wiadomo kiedy ta przejmująca historia z dziecięcego świata zmienia się w wyobrażenia o życiu osoby, która z małego dziecka staje się po kolei nastolatkiem, dorosłą postacią, żonatym mężczyzną i na koniec człowiekiem starszym. Tak naprawdę jest to utwór o cierpieniu, o budowaniu wiary w chwili straszliwej próby przezwyciężenia choroby i o sensie życia i śmierci. Dziecięca perspektywa pozwala zobaczyć wszystkie podstawowe problemy bohatera we właściwym świetle: bez fałszu i upiększeń. Niektóre wypowiedzi Oskara zawierają wiele poczucia humoru i pozytywne nastawienie kierowane prosto do Pana Boga. W swoich listach chłopiec przedstawia właściwie każdą sytuację, która miała wpływ na przebieg jego życia. Cierpienie i śmierć zawarte w tej książce dotyka czytelnika mocno i głęboko wnika do serca. Kiedy nagle po odejściu dziecka jego rolę jaką było przedstawianie codzienności przejmuje Pani Róża z naszych serc, wyłania się zdziwienie i jednocześnie szacunek wobec tego, jak wspaniale i radośnie ten dziesięciolatek przeżył swoje ostatnie dni. Postawa Oskara zmusza do przemyślenia rad Pani Róży i wyciągnięcia wniosków z postępowania chłopca oraz jego nastawienia psychicznego dotyczącego życia. Książka ta bardzo mi się spodobała i wszystkich zachęcam do jej przeczytania. W porównaniu z innymi dziełami utwór pt. "Oskar i Pani Róża" jest bardzo realistyczny i opowiada o problemach, z którymi spotykamy się na co dzień i trudno jest nam je przezwyciężyć. Dlatego po przeczytaniu tego dzieła łatwiej jest odpowiedzieć na pytanie: jak żyć? oraz odnaleźć sens naszego istnienia.