Rozwój muzyki barokowej był związany z powstaniem basso continuo i monodii akompaniowanej, największym rozwojem muzyki polifonicznej, kształtowaniem się systemu dur-moll i początkami homofonii, powstaniem stylu bel canto, czyli piękny śpiew, powstaniem i kształtowaniem się nowych form muzycznych ( takich jak opery, kantaty, oratoria, concerto grosso, koncertu solowego, suity, sonaty i ronda ), udoskonaleniem konstrukcji instrumentów, szczególnie smyczkowych oraz wielkim rozwojem i dominacją muzyki instrumentalnej przede wszystkim muzyki klawesynowej. Muzycy swoje umiejętności wykonawcze doskonalili w klasztorach i na dworach posiadających nadwornego dyrygenta, kompozytora i klawesynistę, najczęściej w jednej osobie, w miastach arystokracja muzykowała w domach prywatnych. Wśród tworzących wówczas polskich kompozytorów byli Mikołaj Zieleński (daty życia nieznane), Adam Jarzębski (1590-1649), Marcin Mielczewski (zm. 1651), Bartłomiej Pękiel (zm. ok. 1670), Grzegorz Gerwazy Gorczycki (ok. 1665-1734). Największym dziełem muzyka i pisarza Adama Jastrzębskiego jest "Canzone e Concerti".
