AN TWARDOWSKI (ur. 1915, w Warszawie) to zjawisko w poezji polskiej tak niezwykłe jak w muzyce Chopin. Przemawia do czytelnika językiem zaskakującym dosadnością, celnością, prostotą. Oszałamia sposobem widzenia świata, niepospolitą oczywistością paradoksalnych obserwacji i nieoczekiwanych wniosków. Unika patosu, zwłaszcza podejmując tematy sacrum. Jest wierny swej postawie: myślę jak uklęknąć i nie zadrzeć nosa do góry... Taki jest na co dzień. W wierszu do samego siebie powiada: Żebym pisząc wiersze /.../ nie polował na piękne słowa /.../ nie udowadniał -- to znaczy nie zamęczał / nie był zbyt pewny /.../ nie sadzał sumienia jak spoconej babci na miękkim fotelu.
