Termin balet posiada kilka powiązanych z sobą znaczeń: * rodzaj widowiska teatralnego, w którym głównym środkiem wyrazu jest taniec wykonywany przez tancerzy według choreografii, z towarzyszeniem muzyki, na tle dekoracji; * zespół baletowy (na przykład balet Teatru Wielkiego); * utwór muzyczny napisany specjalnie dla widowiska baletowego; * całokształt sztuki baletowej danej epoki lub kraju (na przykład: balet romantyczny, balet polski). Historia baletu Historia baletu jest zaledwie fragmentem historii tańca obejmującym czasy nowożytne i odnosi się głównie do kultury europejskiej. Przyjęto dość umownie, że za początek nowego okresu tańca widowiskowego uważać należy wystawienie w Paryżu 15 października 1581 r. baletu dworskiego pod tytułem "Circe - Ballet Comique de la Reine " - Balet komiczny królowej. Przymiotnik komiczny wówczas oznaczał element dramatyczny, rozwijający jeden temat. Reżyserem widowiska był Włoch Baldassarino do Belgiojoso, który później przyjął nazwisko Balthasara de Beaujoyeulx. Balet powstał z renesansowych maskarad karnawałowych i z triumfów, popularnych we Włoszech, które przerodziły się w widowiska dworskie złożone z recytatywu, śpiewu, muzyki, pantomimy i tańca. Od początku XV w. krystalizuje się specyficzny styl włoski, a jego najwybitniejszymi przedstawicielami są: Domenico da Piacenza i jego dwaj uczniowie: Antonio Cornazzano i Guglielmo Ebreo. Ten ostatni wydał Rozprawę o sztuce tańczenia. W 1489 roku w Tortonie odbył się ślub księcia Mediolanu, Galeazzo Viscontiego z Izabellą Aragońską. Z tej okazji Bergonzio di Botta przygotował dla dworu uroczyste interludium oparte na temacie wyprawy Jazona i Argonautów po złote runo. Można uznać to przedstawienie za pierwsze widowisko baletowe. W drugiej połowie XIX wieku nowym centrum sztuki baletowej stała się Rosja. Marius Petipa stworzył tam balet-divetissement, klasyczny dziś typ baletu o ustalonej budowie, do takich należą schoreografowane przez niego Jezioro łabędzie i Śpiąca królewna Piotra Czajkowskiego. Przeciw zrutynizowaniu tańca baletowego wystąpiła na początku XX w. Isadora Duncan. Skostniałe schematy tradycyjnego baletu zreformował Michaił Fokin. W swych choreografiach Ognistego ptaka i Pietruszki do muzyki I. Strawińskiego, wystawionych przez zespół Ballets Russes. Najwybitniejszymi tancerzami epoki byli Anna Pawłowa, Wacław Niżyński, Matylda Krzesińska, Tamara Karsawina. W drugiej połowie XX w. duże znaczenie dla rozwoju współczesnego baletu miała działalność M. Béjarta i R. Petit.
