RZEŹBA: W Grecji rzeźba początkowo nierozłącznie wiązała się z religią. W najstarszych świątyniach Grecy stawiali drewniane kloce, odziane w naturalne szaty, zwieńczone maską człowieka. Lepili lub odlewali z gliny prymitywne figurki ofiarne, które składali bóstwom na ołtarzu. Najwcześniejsze rzeźby pochodzą z około VIII wieku przed nasza erą. Charakterystycznymi przykładami z tego okresu są figury nagich chłopców i odzianych w szaty dziewcząt. Figury były statyczne, sztywno kroczące lub siedzące, nie mające indywidualnych rysów twarzy. W okresie klasycznym rzeźbiarze zaczęli przedstawiać postacie w pełni realistyczne, oddając ich naturalny ruch. Za wzór postawili sobie naturę. Wybierali z niej najdoskonalsze elementy, przez co przedstawiali idealny wygląd człowieka. Trzech najwybitniejszych rzeźbiarzy greckich to Fidiasz, którego dziełem jest m.in. posąg Zeusa Olimpijskiego, Poliklet ? autor ?Deryfosa? oraz Myron twórca ?Dyskobola?. W starożytnym Rzymie plastyka była mało rozwinięta. W wielkich ilościach wykonywano marmurowe kopie grackich rzeźb z brązu. Zdobiono nimi wnętrza, ogrody i dziedzińce. Bardziej oryginalna była rzeźba portretowa, występująca w formie popiersi lub posągów. Portrety z okresu republiki charakteryzował obcy sztuce greckiej weryzm czyli naturalizm. Autorzy dążyli do wiernego odtworzenia rysów modela. W okresie cesarstwa obok portretu werystycznego rozpowszechniły się portrety cesarzy. Modelowano je w taki sposób, by nie zacierając podobieństwa, dodawać jej szlachetności. Drugi główny typ rzeźby stanowiły reliefy historyczne. Upamiętniały one ważne wydarzenia historyczne, które były środkiem propagandy politycznej, który cechował dokumentalizm i narracyjność. W II wieku przed naszą erą pojawił się kolejny typ rzeźby. Mamy tu na myśli płaskorzeźbione sarkofagi, udekorowane z trzech stron symbolami śmierci i odrodzenia. MALARSTWO: Nie zachowały się prawie żadne zabytki malarstwa greckiego. Wiadomo, że malowidłami ściennymi ozdabiano gmachy publiczne. W okresie hellenistycznym powstała moda na imitowanie kolorowych płyt marmurowych, którymi wykładali ściany domów najbogatsi. Znane było również malarstwo sztalugowe. Początkowo obrazy budowano z płaskich, jednobarwnych powierzchni. W okresie klasycznym malarstwo zaczęło odtwarzać naturalny kolor postaci. Artyści przeczuwali prawa perspektywy, ale nie do końca je rozumieli. Tematyka obejmowała sceny mitologiczne, historyczne, rodzajowe oraz martwe natury. W sztuce rzymskiej występowało głównie malarstwo ścienne. W dużej mierze zostało ono ukształtowane przez malarstwo greckie, które dążyło do iluzyjnego oddania natury. Rzymskie malarstwo ścienne dzieli się na cztery style. Styl inkrustacyjny imitował barwne marmurowe okładziny ścian, a architektoniczny, egiptyzujący i iluzjonistyczny były wypadkową częścią optycznego powiększenia pomieszczeń oraz zdobienia ścian imitacjami greckich obrazów tablicowych. Dekorację wnętrz uzupełniały mozaiki układane na podłogach lub ścianach. Wykonywano je z kostek kamiennych, szklanych lub terakotowych, w dwóch odmianach: czarno-białej i wielobarwnej.
