Ja mam na ogół pamięć krótką, ja mam na ogół pamięć złą, ktoś do mnie mówił: "Niezabudko" Zupełnie nie pamiętam, kto. Ktoś mnie ubierał w perły, futra, Kto? Całkiem nie pamiętam, lecz Aż po starości jesień smutną Pamiętać będę jedną rzecz: Truskawki w Milanówku, Tamten ganeczek w dzikim winie, Te interludia na pianinie, To jeszcze mi się śni, Truskawki w Milanówku, Pogodny wuj reakcjonista, Który "Brygadę Pierwszą" świstał Słuchając BBC Truskawki w Milanówku Na talerzykach Rosenthala Przysiadły od hołoty z dala Wśród śmietankowej mgły. Truskawki w Milanówku I ten przechodzień, spacerowicz, Inteligentny jak Gombrowicz, To właśnie byłeś ty. Nie mam pamięci do detali, Ale pamiętam furtki skrzyp, A potem księżyc się zapalił i łypnął ku nam łypu-łyp. Ja miałam oczy nieprzytomne, Czułam gorący poszum krwi, Więcej nie pomnę, ale pomnę, Jak strasznie smakowały mi Truskawki w Milanowku, cukier jak snieg Kilimandzaro, wuj przez sen mruczal "Cztery karo," bo we snie w brydza gral Truskawki w Milanówku, Na widelczyku srebrnym drżące, O cichym zmierzchu sprzyjające Związkowi dusz i ciał. Truskawki w Milanówku, Na księżycowy promień złoty Ty nawlekałeś swe tęsknoty, A ja westchnienia me. Truskawki w Milanówku, Przez chwilę człek nie podejrzewał, Że to nie Lorelei śpiewa, Lecz gwiżdże EKaDe... Cichą tęsknotę darmo kojąc, W jesienny zapatrzona liść, Chcę bardzo, by piosenka moja Zawarla jeszcze taką myśl: Że kalarepa z Wołomina, Która stanowi czasu znak, Choć strasznie mnożyć się zaczyna, Wspominać tak się nie da jak Truskawki w Milanówku, Martwa natura, żywy dowód, Że jeszcze wciąż istnieje powód, By podwieczorki jeść. Truskawki w Milanówku, Wytworne żarty od niechcenia, Ach, pracowały pokolenia Na formę tę i treść. Truskawki w Milanówku, Wuj konkubine miał w Brwinowie, Ale nam o niej nie opowie, Wuj juz na chmurce gdzieś. Truskawki w Milanówku, Wasz czar nie zniknął i nie przepadł, Nim was zagłuszy kalarepa, Poswięcam wam tę pieśń.
