1- arystokraci a wlasciwie caly arystokratyczny salon jawi sie miejscem prowadzenia nieustannych debat o panujacych modach potrzebie zycia i oplywania w luksusach , towarzyskich mezaliansach i ciaglym intrygowaniu . w klasie prurzniczej przewodzi izabela lecka , kobieta zmuszona wydac sie bogato za maz .wstydzi sie ona swojego ojca , trwoniacego majatek . czuje sie osaczona przez wokulskiego , ktorego jednak sama zwodzi. jest rozkapryszona , kochajaca luksusy pragnie otoczyc sie bogactwem i licznymi adoratorami. przeciwienstwem tej arystokratycznej jalowosci jest prezesowa zaslawska czy ksiaze . izabela lecka -Z epoką pozytywizmu natomiast nieodłącznie związana jest postać Izabeli Łęckiej z utworu Bolesława Prusa. Jest to kobieta wyniosła i oschła, myśląca jedynie o sobie. Izabela jest motorem działań głównego bohatera, szalenie w niej zakochanego. Lubi kokietować i być w centrum uwagi. Jest idealizowana przez Wokulskiego, który udaje, że nie widzi jej prawdziwego zachowania, próbując tłumaczyć sobie jakoś jej zachowania i kaprysy. Wokulski jednak przegląda na oczy i dostrzega prawdziwe oblicze Łęckiej. Scena ta ma miejsce w pociągu, kiedy to świeżo upieczona narzeczona Izabela rozmawia ze swym kochankiem Starskim po angielsku. Wokulski od początku jest świadkiem tej rozmowy, tyle tylko, ze milczącym. Rozmówcy nie zdają sobie sprawy, ze Stanisław zdążywszy właśnie nauczyć się języka dokładnie rozumie cała ich konwersacje. I wówczas dociera do niego cala bolesna prawda dotycząca ukochanej. Izabela zostaje odrzucona przez kolejnych konkurentów, osierocona przez schorowanego ojca. Losy Izabeli Łęckiej kończy wstąpienie do zakonu. Bohaterka ta zawsze będzie kojarzona jako wyrachowana, egoistyczna i rozrzutna. Według mnie jednak jest to w gruncie rzeczy postać bardzo biedna, nie zaznała nigdy miłości i poczucia radości. To środowisko w którym się wychowała zdeterminowało ją tak bardzo, zepsuły hołdy i bogactwo, w którym wychowywana była już od czasów dzieciństwa. Podsumowując postac Izabeli Łęckiej możemy pokusić się o stwierdzenie, że jest to kobieta famme fatale, koieta fatalna bedąca zgubą uwielbiajacych ja mezczyzn. W dwoch slowach kobieta wyrachowana i osłchla. 3-a)utylitaryzm- pogląd etyczny (XVIII-XIX w.), głoszący, że to, co dobre, jest pożyteczne, że miarą słuszności postępowania winna być użyteczność jego skutków i że celem działania moralnego, społecznego, politycznego powinna być przewaga przyjemności nad bólem i największe szczęście największej liczby ludzi; dążenie do osiągnięcia celów utylitarnych, praktycznych, materialnych; por. hedonizm. b)koncepcja spoleczenstwa jako organizmu (praca organiczna, praca u podstaw)koncepcje te nakazywaly traktowac panstwo jako sprawnie dzialajacy organizm, w ktorym wspolgraja ze soba wszysykie organy -od warstw najbiedniejszych do arystokracji c)scjentyzm-zespół poglądów filozoficznych rozwinięty w drugiej połowie XIX wieku z empiryzmu i pozytywizmu, wg którego prawdziwą i w pełni uzasadnioną wiedzę o rzeczywistości dostarcza tylko nauka, przy trzeźwym i wąskim jej rozumieniu. Według tego poglądu nauki szczegółowe, wolne od niefalsyfikowalnych eksperymentalnie teorii, które nie mają ambicji wyjaśniania wszystkiego na podstawie jednej, apriorycznie przyjętej zasady filozoficznej, są jedyną drogą do uzyskania rzetelnej wiedzy o rzeczywistości. Tylko te zagadnienia mogą być sensownie rozwiązane, bądź dadzą się wyjaśnić językiem tak zdefiniowanych nauk szczegółowych. Wszystkie inne problemy są nierozstrzygalne lub całkowicie nonsensowne i wynikają z niejasności językowych. Idea scjentyzmu jako postawy myślowej wyraża sie w haśle: "Wiedza to potęga". Scjentyzm - rezygnacja z metafizyki na rzecz wiedzy zdobywanej przez naukę; dociekanie zmierzające znaleźć odpowiedź na pytania dotyczące początku istnienia świata, sensu życia, śmierci uznawano za zbędne, bo niesprawdzalne, a odciągające człowieka od konkretnej rzeczywistości; d)ewolucjonizm-w socjologii filozofii koncepcja ciągłych przemian społeczeństw, często utożsamiana z postępem. Życie jest najwyższą wartością, a jego celem dążenie do przedłużenia gatunku. Moralnie dobre jest to, co pomaga człowiekowi żyć i dostosować się do środowiska. Ewolucjoniści stosując przede wszystkim metodę porównawczą, starali się odtworzyć dzieje rozwoju ludzkości oraz kultury, a także określić rządzące nimi prawa. Formy istnienia oraz struktura rzeczywistości przyrodniczej i społecznej są rezultatem praw ewolucji. Ewolucjonizm - wywodził się ze scjentyzmu; przyjął założenie, że zarówno człowiek jak i społeczeństwo są takimi samymi organizmami jak wszystko, co żyje na ziemi, i podlegają takim samym prawom; najważniejsze z nich to prawo ewolucji, prawo stopniowego przekształcania się wszelkich form życia w coraz wyższe, coraz doskonalsze. Postęp ten sprawia, że i człowiek, i społeczeństwo rozwijają się stale, przy czym czynnikami owego rozwoju są: umysł ludzki i jego zdobycze w postaci tworów szeroko rozumianej kultury. Im większe są osiągnięcia nauki, tym bardziej doskonali się technika, produkcja, przybywa bogactw, poprawiają się warunki życia, a wraz z tym następuje rozwój nie tylko intelektualny, ale i moralny człowieka. Następuje powolny rozwój pod warunkiem, że nie wystąpi działanie destrukcyjne, np. rewolucja naruszająca ład społeczny;
