Czy w dzisiejszych czasach udawanie jest przydatne? -------------------------------------------------------------------------------- Osobiście na pytanie zawarte w temacie odpowiedziałbym: "Tak". I pewnie w tym momencie spotkałbym się z bardzo nieprzyjemnym zbulwersowaniem słuchaczy, ale na szczęście ja to piszę. Jeżeli ktoś się bulwersuje, to jego największym bogiem jest relatywizm. Nie udawać, bo co? Bo to nie ładnie? I taką oto aporią, chciałbym rozpocząć moje wypracowanie. Pierwszym argumentem dla poparcia mojej opinii będzie sytuacja jaka miała miejsce w "Syzyfowych pracach" Stefana Żeromskiego. Otóż uczniowie szkoły w Klerykowie muszą zmierzyć się z bezwzględnymi rusyfikatorami. I gdyby nie ustępowali jak trzcina i nie udawali, że się z nimi zgadzają, to bardzo szybko zostaliby złamani psychicznie, bądź wyrzuceni ze szkoły. Pamiętamy zajście, w którym jeden z kolegów zaprotestował przeciwko czytanemu na lekcji historii tekstowi... Drugim świadectwem prawdziwości mego stanowiska będą wydarzenia „Kamizelki” Prusa. Otóż gdyby młodzi państwo nawzajem nie podnosili się na duchu, to młody Pan ostatnie dni swego życia miałby dużo smutniejsze. Myślę, że to ważne te ostatnie dni spędzić szczęśliwie, z żoną, a nie w łóżku. Jednak gdyby nie to, to nasz Pan tak właśnie by je spędził. Ostatni dowód słuszności tezy, że udawanie jest w dzisiejszych czasach jest zdolnością przydatną może być cała historia zawartach w „Kamieniach na Szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Zauważmy, że bohaterowie muszą na każdym kroku się kryć ze swoją działalnością. Gdyby nie umieli udawać „niewiniątek”, to zostaliby rozstrzelani jak Ojciec Jana „Rudego” Bytnara. Myślę, ze ten przykład sprzed zaledwie kilkudziesięciu lat jest bardzo dobrym argumentem... W świetle przedstawionych argumentów stwierdzam, że udawanie jest przydatne w dzisiejszych czasach. Oczywiście nie powinniśmy przesadzać. __________________________________________________________ Liczę na status najlepszego rozwiązania.
