Ariadna wypadła na dziedziniec, a później kilkoma susami przemierzyła przypałacowy ogród. Na szczęście zdążyła. Tezeusz właśnie szykował się do wkroczenia do labiryntu. - Hej! - zawołała, bo po długim biegu nie była w stanie wydobyć z siebie nic więcej. Odwrócił się i spojrzał na nią z osłupieniem. Najwyraźniej nie miał pojęcia, co ona tam robi. - Mam... coś dla ciebie - wydyszała w końcu Ariadna, ujęła jego dłoń w swoją i wcisnęła do niej kłębek nici. - Co to jest? - zdziwił się młodzieniec. - Nić. Ona pomoże wydostać ci się z labiryntu, gdy już zabijesz Minotaura - wytłumaczyła, uśmiechając się do niego pokrzepiająco. W to, że zgładzi potwora nie wątpiła. - Wystarczy, że jeden koniec przywiążesz przy wejściu, a drugi będziesz trzymał w ręku. Po wszystkim zaczniesz ją zwijać... - ...i z powrotem trafię tutaj - dokończył Tezeusz. - Właśnie! - Ariadno, nie wiem, jak ci dziękować... To, co zrobiłaś... To tak wiele dla mnie znaczy... Chyba nigdy ci się nie odwdzięczę! Wypadło to trochę bardziej dramatycznie, niż zamierzał, ale na twarzy Ariadny wykwitł pąsowy rumieniec. Machnęła lekceważąco ręką. - Porozmawiamy o tym, kiedy już zwyciężysz. - Tak. Tak, masz rację. Tak więc... Żegnaj, Ariadno - dokończył i wkroczył do labiryntu, już po chwili znikając jej z oczu. - Nie - wyszeptała Ariadna. - Do zobaczenia. _____________________________________________ Wyszło takie trochę opowiadanie, mam nadzieję, że to nie musiał być tylko taki... hm, suchy dialog? Mam nadzieję. Ale jakby co, zawsze możesz przepisać tylko ich kwestie. :)))
