Od 1909 r. współpracował z ściśle z Georges’em Braqu. W tak zwanej analitycznej fazie kubizmu obaj artyści wypracowali koncepcje strukturalnego rozłożenia przedmiotu i umownej przestrzeni będącą zanegowaniem tradycyjnego perspektywicznego ujmowania przestrzeni i bryły. W kolejnej tak zwanej syntetycznej fazie kubizmu Picasso sięgnął po niemalarskie tworzywa, komponując z nich kolaże i obrazy-reliefy. W tę linię poszukiwań wplótł się cykl kompozycji realistycznych i klasycyzujących, zainspirowany pobytem we Włoszech, gdzie Picasso współpracował (przy scenografii) z J Cocteau nad wystawieniem „Parade” przez balet Diagilewa. W twórczości Picassa, po powrocie z podróży do Włoch, nastąpił tak zwany drugi okres różowy, w którym powstało wiele interesujących naturalistycznych portretów. Kolejnym etapem artystycznej drogi były dużych rozmiarów akty. Na początku lat 20 pod wpływem podróży włoskich tworzył kompozycje o cechach klasycznych, np. „Czytająca”(1921), „Źródło”(1921),następnie zbliżył się do surrealizmu ekspresyjną deformacją i dynamizmem, np. „Taniec”(1915), „Kąpiące się kobiety”. Lata 30 przyniosły płaskie dekoracyjne kompozycje o linearnym konturze, np. „Czerwony fotel”(1931), „Kobieta przed lustrem”(1932).Podróż hiszpańska zaowocowała motywami z corridy, np. „Minotauromachia”(1935-1936).W 1937 namalował słynną kompozycję antywojenną „Guernica”. Po II wojnie światowej uprawiał nadal twórczość wielotematyczną: sceny mitologiczne, fantastyczne, pejzaże, kompozycje figuralne. Picasso wstąpił do Kampanii Pokoju Francji i okresowo zaangażował się w działalność publiczną(udział w Kongresie Obrońców Pokoju we Wrocławiu, 1948).Powojenna twórczość Picassa nie podlegała już gwałtowniejszym przemianom.
