wypisz nazwy stref nieciągłosci PILNE!!!!PROSZE

tylko to ci poradze Powierzchnie nieciągłosci - Geologia Najwyraźniejszymi powierzchniami nieciągłości są : * -nieciągłość znajdująca się na zmiennej głębokości, pod lądami 25-50 kilometrów pod wysokimi górami nawet do 60-70 km) a w strefach oceanicznych tylko 5-8 kilometrów pod dnami oceanów. Jest to strefa nieciągłości uważana za granicę między skorupą a płaszczem Ziemi, a od nazwiska jej odkrywcy (Mohorovicica) zwana jest Moho. * -nieciągłość znajdująca się na głębokości 2900 kilometrów która oddziela płaszcz ziemski od jego jądra. Powyżej powierzchni Moho przebiega inna mniej wyraźna nieciągłość zwana nieciągłością Konrada. Wskazuje ona na zmianę składu materiału skalnego w skorupie. Powyżej tej nieciągłości skały występujące mają gęstość w zakresie 2,6-2,7 g/cm3 czyli gęstość odpowiada skałą granitoidowym. Nieciągłość ta przebiega tylko pod lądami. budowa Ziemi Warstwę powyżej nieciągłości Conrada nazywamy skorupą kontynentalną dawniej zwaną sialem (od symboli pierwiastków w przewadze ją budujących (Si i Al). Poniżej tej strefy gęstość skał wzrasta do 2,9-3,0 g/cm3, czyli odpowiada gęstości skał bazytowych. Jest to skorupa oceaniczna (dawniej zwana simą (Si Mg). Skorupa ta występuje jak sama nazwa wskazuje na dnach oceanów i zajmuje na kuli ziemskiej 3/4 jej powierzchni litosferycznej. Poniżej nieciągłości Moho występują skały których gęstość przekracza 3,0 g/cm3. Są to skały odpowiadające perydotytom, lub też skałą piroksenowo - granatowym. Warstwa skorupy kontynentalnej i oceanicznej wraz z najwyższą częścią górnego płaszcza nosi nazwę litosfery. Poniżej litosfery występuję warstwa górnego płaszcza nazywana astenosferą. Materiał skalny występuje tutaj w postaci częściowo stopionej-stop w ilości nieco powyżej 1% objętości. Właściwości astenosfery jako materiału plastycznego pozwalają na poruszanie i przemieszczanie się po niej w poziomie i w pionie dużych kier litosfery. Astenosferę uważa się za źródło pierwotnych bazytowych stopów, które są stąd uwalniane w postaci astenolitów, a następnie podczas wędrówki głębokimi rozłamami dostają się one w wyższe części litosfery dochodząc aż do powierzchni Ziemi. Uważa się że górny płaszcz zbudowany jest z materiału który został nazwany pirolitem, materiał ten jest hipotetyczny, i jest on mieszaniną jednej części bazaltu toleitowego, i trzech części ultrabazytu (dunit, harzburgit itp). Skład chemiczny pirolitu ulega wraz z głębokością zmianom, w wyniku zmian ciśnienia i temperatury. Wyróżniono pięć odmian petrograficznych pirolitów: * pirolit plagioklazowy (oliwin + ortopiroksen+ klinopiroksen+ plagioklaz) * pirolit spinelowy (oliwin+ortopiroksen+klinopiroksen+spinel) * pirolit piroksenowy (oliwin + ortopiroksen (Al) + klinopiroksen (Al)) * pirolit granatonośny (oliwin + ortopiroksen + klinopiroksen + granat) * amfolit (oliwin + amfibol) Przejścia fazowe między tymi typami pirolitów związane są głównie z "przemieszczeniem" się glinu do minerałów wyżej ciśnieniowych (od plagioklazu poprzez spinel do piroksenów a następnie granatów). Ostatni rodzaj pirolitu - amfolit związany jest tylko i wyłącznie z najwyższą częścią górnego płaszcza jako że bez wody amfibole istnieć nie mogą, wskutek tego amfibole na głębokości około 90 km rozpadają się na asocjacje granatowo-piroksenową. Górny płaszcz jest więc zróżnicowany zarówno pod względem chemicznym jak i mineralnym - nie tylko w przekroju pionowym ale i w poziomym. Głębsze partie planety na podstawie analogii do meteorytów a także tylko i wyłącznie domniemań licznej gromady "filozofów geologii" zbudowane są z materiału odpowiadającego meteorytom z grupy syderolitów (meteorytów kamienno - żelaznych) - wchodziły by tutaj w skład płaszcza siarczki i tlenki lub krzemiany zasadowe i metaliczne żelazo. Skład jądra odpowiadałby meteorytom żelazno-niklowym - syderytom, w skład których wchodzi jak sama nazwa wskazuje metaliczne żelazo i nikiel. Wraz ze wzrostem ciśnienia dokonują się izochemiczne przekształcenia minerałów w odmiany o gęstszym upakowaniu i przez to o większej gęstości.

nieciągłość: Conrada Moho Golicyna Repetiego Gutenberga Lehmana