* Kolejni papieże kościoła XX wieku 1.Papież Pius XII. Urodził się w roku 1876, a zmarł w roku1958. Jego prawdziwe imię to Eugenio Pacelli. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1899. Od 1917 był nuncjuszem w Bawarii, otrzymując prawie jednocześnie arcybiskupstwo tytularne Sardes. Pobyt w Niemczecz pozwolił mu lepiej poznać życie i kulturę niemiecką. W latach 1919-1929 pełnił funkcję nuncjusza w Niemczech. W 1929 został kardynałem, a w 1930 sekretarzem stanu w Watykanie (tam też był bliskim współpracownikiem papieża Piusa XI). Papieżem został w roku 1939. W okresie II wojny światowej, w obawie przed represjami faszystów wobec wiernych i duchowieństwa, publicznie uchylił się otwartego potępienia Hitlera i działań III Rzeszy. Przez to zraził sobie tym znaczną część światowej opinii publicznej. Nawet dziś ukazują się takie książki jak „Papież Hitlera” autorstwa Johna Kornwella. Po zakończeniu II wojny światowej za główne zagrożenie uznał komunizm z racji tego, iż teorię Marksa na których opierał się komunizm nie uznawał chrześcijaństwa, ani żadnej innej religii. W 1947 ukazał się dekret Św. Oficjum, który zabraniał katolikom pod groźbą ekskomuniki współdziałania z partiami komunistycznymi. Pozostawił znaczny dorobek doktrynalny. W 1946 uznał św. Antoniego Padewskiego za doktora Kościoła, a w 1950 ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Matki Boskiej. Trzeba jeszcze dodać, że papież Pius XII udzielał azylu Żydom i dzięki niemu przeżyło około 5000 ludzi. 2. Jan XXIII. Naprawdę nazywał się Angelo Giuseppe Roncali i pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. Urodził się w roku 1881 a zmarł w roku 1963. Po studiach w seminariach w Bergamo i Rzymie otrzymał w 1904 święcenia kapłańskie. W tym samym seminarium wykładał (w Bergamo). Podczas I wojny światowej był kapelanem wojskowym. Po otrzymaniu sakry biskupiej rozpoczął karierę dyplomatyczną (m.in. był wizytatorem apostolskim w Bułgarii, następnie w Grecji i Turcji, a od 1944 roku we Francji). Kapelusz kardynalski otrzymał w 1953. W 1958 został papieżem i rozpoczął politykę dostosowywania Kościoła katolickiego do wymogów współczesności (tzw. aggiornamento). Zwołał sobór watykański II, którego obrady otworzył 11 X 1962. Sobór miał na celu dostosowanie kościoła do nowych czasów miał także podjąć próbę zjednoczenia i ożywienia wszystkich chrześcijan. Zwołanie soboru było wielkim zaskoczeniem nawet dla jego najbliższych współpracowników (sam argumentował, iż to Duch Święty go natchnął) Zwołanie soboru wywołało dosyć duże zainteresowanie społeczeństwa. Obrady trwały jeszcze po jego śmierci. Pontyfikat Jana XXIII upłynął pod znakiem zmian w doktrynie kościelnej oraz liturgii, a także bardzo silnego osobistego zaangażowania papieża w przemiany współczesnego świata. Szczególnie mocno zajął się problematyką społeczną, wydając encykliki Mater et Magistra (1961), Pacem in terris (1963). 3. Paweł VI, właściwie nazywał się Giovanni Battista Montini. Urodził się w roku 1897, a zmarł w roku 1978. Natomiast papieżem był w latach 1963-1978. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1920 po ukończeniu seminarium duchownego w Brescii. Po studiach w Rzymie (studiował filozofie, prawo, literaturę, języki – niesamowite!) pracował w dyplomacji watykańskiej. W 1923 roku był sekretarzem w nuncjaturze warszawskiej. W latach 1924-1954 pracował w sekretariacie stanu, a w latach 1954-1963 był arcybiskupem Mediolanu. W 1958 został kardynałem. Był głównym doradcą papieża Jana XXIII, uczestniczył aktywnie w pracach II soboru watykańskiego. 21 czerwca 1963 wybrany został na papieża i przybrał imię Pawła VI. Doprowadził do końca prace II soboru watykańskiego i zamknął jego obrady 8 grudnia 1965. Wprowadził szereg reform niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania nowego kościoła katolickiego. W 1964 utworzył Sekretariat do spraw Religii Niechrześcijańskich, rok później Sekretariat dla Niewierzących i w miejsce Świętego Oficjum - Kongregację Doktryny Wiary. W 1966 zlikwidował Indeks ksiąg zakazanych, przeprowadził głęboką reformę funkcjonowania kurii rzymskiej. W 1972 wydał bullę Episcoporum Poloniae coetus, na mocy, której zostały znormalizowane stosunki kościelne na polskich Ziemiach Odzyskanych. Był pierwszym w XX w. papieżem, który zaczął składać wizyty duszpasterskie za granicą, odwiedził m.in. Australię, Izrael, Jordanię, Indie, Turcję, Kolumbię, Portugalię, Szwajcarię, Ugandę i kraje Dalekiego Wschodu. W 1965 przemawiał na sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Rozpoczął proces normalizacji stosunków z państwami komunistycznymi. Jego najsłynniejsze encykliki to Populorum progressio (1967) i Humanae vitae (1968). 4. Jan Paweł II. Zaraz po przedwczesnej śmierci Jana Pawła I (pełnił swoją służbę tylko miesiąc), wybrano nowego papieża – Polaka, Karola Wojtyłę. Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach. Tam też, w urzędzie parafialnym w liber natorum (volumem 4, strona 549 po numerem 671) jest ten fakt odnotowany: "Karol Józef Wojtyła syn Karola i Emilii Kaczorowskiej został urodzony 18 maja 1920r. i ochrzczony 20 czerwca tegoż roku". Za rodziców chrzestnych miał Marię Wiadrowską, siostrę matki i Józefa Kuczmierczyka, kupca, szwagra matki. Rodzina Wojtyłów mieszkała w Wadowicach przy ulicy Kościelnej, na pierwszym piętrze, w dwupokojowym mieszkaniu. Karol uczył się dobrze. Chętnie grał w piłkę na łące poniżej kościoła, albo w ping-ponga w Domu Katolickim. Należał do koła ministrantów prowadzonego przez księdza Kazimierza Figlewicza. Z księdzem nawiązał przyjaźń, i z czasem został on jego spowiednikiem. Oprócz kościoła parafialnego Karol miał jeszcze kościół "na górce"- Karmelitów Bosych. W dzień Pierwszej Komunii Świętej otrzymał tam szkaplerz, który będzie mu towarzyszył przez całe życie. 14 kwietnia 1929r. gdy Karol miał 9 lat zmarła jego matka, ojciec otoczył go odtąd szczególną opieką. Nie tylko pomagał mu w odrabianiu lekcji, chodzili też razem na wycieczki- choćby na Łysą Górę, na Leskowiec, na Bliżniaki, na Jaroszewicką Górę. Czasem towarzyszył im starszy brat Karola- Edmund, który w 1932 roku zmarł na szkarlatynę. To był drugi wielki cios w życiu Karola. Wtedy chodził już do gimnazjum, w którym zaczął bardzo dużo czytać. Karol zainspirowany polską literaturą i poezją wybrał polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z powodu studiów przenieśli się razem z ojcem do Krakowa na ulicę Tyniecką 10, w Krakowie bardzo mu się spodobało. 1 września 1939 r.- jak w każdy pierwszy piątek miesiąca-Karol idzie na Wawel, aby wyspowiadać się u księdza Figlewicza. O godzinie 6 rano uczestniczy we mszy świętej, tam zaskakuje go pierwszy nalot bombowy niemieckich dornierów. Student, zgodnie z naleganiami polskich władz, opuszcza wraz z ojcem Kraków. Idą wzdłuż Wisły, potem skręcają na wschód. Wędrują w tłumie ludzi z plecakami, tobołkami, taczkami, z wózkami dziecięcymi, z pędzonym bydłem, z dobytkiem, na furmankach i samochodach. We wsiach i miasteczkach, które mijają po drodze, nie ma już nic do jedzenia, w studniach nie ma wody. Nad głowami palące słońce. Karol z ojcem idą nocami: nad głową czasza wygwieżdżonego nieba, za plecami horyzont pełen łun ognia i ustawiczny huk artylerii. Podczas okupacji trzeba pracować w jakimś zakazie ważnym dla Niemiec. Odpowiednie zaświadczenie może uratować w razie zatrzymania na ulicy. Nalegała na to babcia Szkocka. Wynajduje człowieka- dyrektora fabryki "Solvay" Henryka Kułakowskiego- Który zatrudnia Karola i paru jego kolegów. Karol zaczyna pracę w połowie listopada 1940r. Pracuje od 8-16. Nie bardzo ma czym dojeżdżać z ulicy Tynieckiej, przeważnie idzie więc pieszo. Potrzebuje na to całej godziny. Zajmuje się eksploatacją kamieniołomu. Pracuje w grupie, która wysadza dynamitem ściany skalne, rozbija je na drobne kawałki, ładuje do wagoników i transportuje do zakładu. Karol nie traktuje swojej ciężkiej pracy jak jakiegoś przekleństwa dla " pięknoducha" zajmującego się " sprawami wyższymi". Jest to dla niego kolejne doświadczenie życiowe. Poza tym ma dodatkową satysfakcję, że zarabia na siebie- a płace są stosunkowo wysokie- i że otrzymuje deputaty w naturze, które są jeszcze ważniejsze niż pieniądze. Może nawet dzielić się nimi z ludźmi potrzebującymi pomocy. 18 lutego 1941r. na atak serca umiera ojciec Karola, chorował on już od dawna. Karol zajmował się w domu prawie wszystkim, chodził na zakupy, sprzątał i prał. Wierzył, że ojciec będzie jeszcze długo żył. Nie wyobrażał sobie życia bez niego. Po śmierci ojca przeprowadza się do znajomych Kydryńskich, na ulicę Felicjanek, skąd codziennie odwiedza cmentarz. Po utracie rodziny Karol stwierdza, że ludzi trzeba czynić lepszymi przez duszpasterstwo. Ze swoją decyzją zwraca się do księdza Figlewicza, który pyta go jakim chce zostać księdzem świeckim czy zakonnym. Karol chciałby być w zakonie karmelitów. Ksiądz Figlewicz wskazuje mu drogę jak tam trafić. Karol jedzie do Czernej pod Krzeszowicami, gdzie w małym klasztorze wśród lasów i wzgórz znajduje się nowicjat karmelitów. Tam słyszy: "niestety, Niemcy zakazali nam przyjmowania nowicjuszy". Wraca do księdza Figlewicza, który podpowiada mu seminarium duchowne. Tam też go nie przyjęto. Za sprawą swego spowiednika ma możliwość rozmowy z arcybiskupem. W końcu zostaje przyjęty do seminarium przy Franciszkańskiej 3. 12 października 1946r Karol składa podanie o dopuszczenie do święceń subdiakonatu, 13 o dopuszczenie do święceń diakonatu, który otrzymuje 20 października. Następnie składa podanie o dopuszczenie do święceń kapłańskich i już 1 listopada w kaplicy przy Franciszkańskiej 3 otrzymuje kapłaństwo z rąk kardynała Adama Spiechy. Mszę świętą prymicyjną odprawia w katedrze Wawelskiej. 15 listopada Karol już jako kapłan wyjeżdża na studnia do Rzymu. Znajduje miejsce w Kolegium Belgijskim przy via del Quirinale, w pobliżu, Angelicumi tam mieszka do końca pobytu czyli do lata 1948r. W 1949r objął stanowisko wikariusza w parafii św. Floriana w Krakowie. 12 października 1954r. rozpoczął wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. 28 września 1958r. przyjął święcenia biskupie. 5 października 1962r. pojechał na pierwszą sesję soboru watykańskiego II. 3 czerwca 1963r. umiera Jan XXIII, następca jego jest prawie pewne- kardynał Montini- prawa ręka Jana XXIII. 21 czerwca 1963r. przybiera imię PawłaVI. Druga sesja soborowa pod przewodnictwem Pawła VI 29 września 1963r. Na której Karol Wojtyła zabrał głos w dyskusji o ekumenizmie, przemawiając na temat innych religii, używa słowa " tolerancja", które jest tu niechętnie widziane. Jeszcze dostarcza do Kongregacji Obrzędu list postulacyjny w sprawie beatyfikacji Brata Alberta. Tuż po powrocie Karola Wojtyły do Polski 18 stycznia 1964r. przychodzi z Watykanu nominacja na arcybiskupa metropolitę krakowskiego. 8 marca arcybiskup Karol Wojtyła obejmuje uroczyście archidiecezję. Trzecia sesja soboru watykańskiego II rozpoczyna się 14 września 1964r. arcybiskup Wojtyła występuje z ostrą krytyką tego, co zostało zaproponowane przez komisję teologiczną odnośnie schematu XIII. Mówi, że jeżeli ten tekst ma być zwrócony do ludzi świeckich, to trzeba zrezygnować z postawy paternalistycznej, wszystkowiedzącej i trzeba podjąć trud nawiązania kontaktu ze świeckimi na zasadzie równego z równym. W Krakowie przygotował się do tego tak dobrze, że przywiózł do Rzymu swój projekt. Zabierając głos w sprawie apostolatu świeckich, swoje przemówienie rozpoczyna słowami: "Venerabiles patres, fratres et sorores"( "Wielebni ojcowie, bracia i siostry"). I tak po raz pierwszy na Soborze zostały wymienione kobiety,. obecne z resztą w auli w charakterze gości. Dzięki temu przemówieniu zostaję zaproszony do komisji teologicznej. Czwarta i ostatnia sesja soborowa zaczyna się 14 września 1965r., a kończy 8 grudnia 1965r. Z końcem maja 1967r. przychodzi wiadomość z Rzymu, że papież Paweł VI ogłosił nominację 27 nowych kardynałów w tym arcybiskupa Wojtyłę. 6 sierpnia podczas urlopu spędzanego w Bieszczadach kardynał Wojtyła został powiadomiony o śmierci papieża Pawła VI. 26 sierpnia 1978r. na Konklawe papieżem zostaje wybrany Albino Luciani, który przybrał imię Jan Paweł. W nocy z 28/29 września 1978r. umiera nagle Jan Paweł I- po 33 dniach sprawowania urzędu papieskiego. Po śmierci papieża jak zwykle zwołano konklawe, kandydatów było kilku: kardynał Pironio- argentyńczyk, kardynał Willebrands- holender i Wojtyła- Polak. 16 październik 1978r. Habemuns Papan (mamy papieża) został nim Polak- Karol Wojtyła, który przybrał imię Jan Paweł II i sprawuje władzę kościelną do dziś czyli 24 lata i 3 dni. Podczas swego pontyfikatu był na około 100 pielgrzymkach, kanonizował około 470 ludzi i błogosławił około 1300 wiernych. Stworzył on 13 encyklik. Kościół po i przed II soborem watykańskim Kiedy papież Jan XXIII zwołał sobór, to nikt się nie spodziewał że zmiany zajdą aż tak daleko. Zebranie soboru miało na celu dostosowanie się kościoła do współczesności jak i również spowodować zjednoczenie chrześcijan. Prace nad soborem trwały nawet po śmierci Jana XXIII. Całą sprawę dokończył Paweł VI, wprowadzając wszystko w życie. Utworzył też wiele reform kościoła, między innymi zlikwidował indeks ksiąg zakazanych. Dla polskich chrześcijan i wszystkich innych chrześcijan z krajów w którym panował komunizm ten czas nie był najlepszy. Zgodnie z teoriami Marksa na których opierał się komunizm, nie było Boga i nikogo innego. Marks negował każdą wiarę. I właśnie przez to chrześcijanie żyjący w państwach socjalistycznych byli nękani robiono wszystko aby ich wiara upadła. Do wytrwałych obrońców Boga należał również kardynał Stefan Wyszyński, który nigdy się nie poddał mimo wielu trudności. Był zwolennikiem uregulowania stosunków Kościół-państwo. Niestety został aresztowany w roku 1953, no i przebywał kolejno w Rywałdzie, Stoczku, Prudniku i Komańczy. Po latach zniewolenia został uwolniony w październiku 1956. Po uwolnieniu staral się inicjować ruch odnowy duchowej społeczeństwa polskiego, a w sierpniu 1956 doprowadził do Jasnogórskich Ślubów Narodu. W połowie lat 60. wraz z Episkopatem Polski zwrócił się do biskupów niemieckich z gestem pojednania narodów polskiego i niemieckiego, co spowodowało negatywną i gwałtowną reakcję władz partyjnych i państwowych. Uczestniczył w pracach soboru watykańskiego II oraz organizował życie religijne i współtworzył nowe diecezje na Ziemiach Zachodnich. W latach 1980-1981 mediował między "Solidarnością" i ówczesnymi władzami. To wloaśnie on odegrał znaczącą rolę w wyborze na tron papieski kardynała Karola Wojtyły. I tak właśnie po soborze w roku 1978 po raz pierwszy od ponad 400 lat papieżem został Polak – Karol Wojtyła. Było to ogromne zaskoczenie dla wszystkich Polaków, a zwłaszcza dla samego nowego papieża. XX wiek nie tylko był przykry z powodu komunizmu który ogarnął dużą część Europy, ale był to też wiek w którym obie wojny światowe zgarniały swoje żniwo śmierci. Zwłaszcza podczas drugiej wojny światowej zginęło bardzo dużo Żydów i Polaków. Szacuje się że w czasach wojny zginęło około 6 mln. Polaków. Watykan dawał azyl uciekającym Żydom i Polakom, w ten sposób papież Pius XII uratował około 5000 ludzi. Nie mniej zginęło podczas pierwszej wojny światowej. Kościół sprzeciwiał się obu wojom ale i tak była ona nie unikniona. Papież Pius XII w obawie przed większymi represjami ze strony faszystów w kierunku chrześcijan nie potępił publicznie Adolfa Hitlera i jego ideologii.
