Chrzest jest jednym z sakramentów swietych, pierwszym jakie sie przyjmuje. Poprzez oblanie głowy dziecka siecona woda, kapłan zmazuje jego grzech pierworodny. Ten gest, jest równiez symbolem przyjecia młodego człowieka do wspólnoty chrzescijanskiej. Św. Jan Vianney, patron bieżącego Roku Kapłańskiego, został ochrzczony w dniu swego urodzenia. Niewątpliwie wynikało to z obawy, że dziecko może umrzeć, ale przecież także z głębokiej wiary ludu Bożego w moc sakramentu. A dziś? Jest nieco inaczej. Dzieci są chrzczone przeważnie dwa-trzy miesiące po urodzeniu, ale często pół roku później lub nawet rok po urodzeniu. O czym to świadczy? Chyba o małej wierze rodziców, którzy czekają bardzo długo z tym sakramentem. To już nieraz jest jakaś obojętność, przekonanie, że można czekać i czekać… Zauważam też problem praktyczny – dzieci duże, półroczne i większe, trudno jest ułożyć do chrztu, bo chcą siedzieć, boją się ręki kapłana z wodą, przestraszone, ze stanie się im jakaś krzywda. To niby nic, ale jednak też jest jakiś problem związany z udzielaniem chrztu. Zauważmy tez, że w chrzczeniu małych dzieci jest jakaś mądrość Kościoła, chrześcijaństwa, wiary. Otóż chrzest niemowląt wskazuje wyraźnie na wielką wartość Kościoła, wspólnoty wiary. Nie jesteśmy samotnikami, oderwanymi od innych, wyizolowanymi od wspólnoty.
