O STALE OBECNYCH Mówiła że naprawdę można kochać umarłych bo właśnie oni są uparcie obecni nie zasypiają mają okrągły czas więc się nie spieszą spokojni ponieważ niczego nie wykończyli nawet gdyby się paliło nie zrywają się na równe nogi nie połykają tak jak my przerażonego sensu nie udają ani lepszych ani gorszych nie wydajemy o nich tysiąca sądów zawsze ci sami jak olcha do końca zielona znają nawet prywatny adres Pana Boga nie deklamują miłości ale pomagają znaleźć zagubione przedmioty nie starzeją się odmłodzeni przez śmierć nie straszą pustka pełną erudycji nie łączą świętości z apetytem bliżsi niż wtedy kiedy odjeżdżali na chwilkę przechodzą obok z niepostrzeżonym ciałem ocalili znacznie więcej niż duszę Ks. Jan Twardowski
"Magia" wywar z krzyku nietoperza przy pełni zbierany na wyobraźni uwiąd i duszy wszelkie rany wywar z łapki zajęczej gotowany na klęczkach z modłami o rozkosz, by się nikt nie znęcał wywar z baraniego runa i skradania kuny na chybił trafił przyprawiany kształtem runy o nazwie algiz, znak zmiłowania i szczęścia by ogrom gwiazd na zawsze spamiętać i jeszcze do smaku, koloru czerwieni nieco z polnych i przydrożnych maków by się ciemność zamieniła w jasność by mdłe, cherlawe było zdrowe, przaśne by księżyc chichotał z oddali gdy się ląd pod nogami pali i by się nie sromotać tyle - rzucił na odsiecz z pyłu niebieskiego linę a potem hajda w niebo - w oparach magii z kotła wiedźmowego i na deser jeszcze zaklęć troszeczkę mowy buka i dębu starego, krztynę wiatru i na śniegu wycia wilka stepowego... mgieł w dolinie o szczytach marzenia a na przyprawę kilka świetlików tak od niechcenia żeby jeszcze pożytecznym było wspomnieć należy, iż nie zawsze prawdziwe, co drugiemu się śniło. ---------------- "Rozważanie o... " Człowiek, ta mrówka w obliczu Wszechświata wciąż dumnie i bezkrytycznie władzę nad Ziemią roztacza a ona powolna, cierpliwa, jak rodzic strapiony od wieków bezsensowne przelicza zgony lecz wciąż piękna, godna i w oczekiwaniu cicha. I mrówka jej dziecko i sarna i człowiek i drzewo wichurą ogromną zwalone a jeszcze grzyby po wielkim deszczu i mnóstwo, mnóstwo wymieniać by jeszcze... A Ona wciąż czeka i nie upomina, choć z jej ran wypływa gorąca lawa - i rozpaczą krzyczą przydrożne kamienie... i drży od czasu do czasu jej ciało - gdy człowiek ów, rozmyślnie przekracza granice, nie pojmując, iż bez Matki takiej pozostanie z niczym! Lecz, Ona na nowo, swój płaszcz wielobarwny i świetlisty, niczym na ucztę wspaniałą - niezmiennie tak przyodziewa ... Nie zauważy niejeden - drugiego jednak, wciąż i wciąż zdumiewa! ------------------------ "Ryzykowne obserwacje " w lepkiej przestrzeni gęstnieje cisza przerywana westchnieniem skręcającym pył w suche piruety naelektryzowane magią olbrzymów dźwiganych na sinych słupach przez pociemniałe horyzonty zbłąkany podmuch splątał konary drzew zasłuchanych w pomruki dzikie a ci skrzydlaci w lotach niewinnych spiesznie skręcają do gniazd ukrytych złowieszczy skowyt błyskawicy powyginany twór świetlisty rozciął wzdęte brzuchy ciężarnych chmur cesarskim gestem uroczystym zwiastuny wyklute z nawałnicy przejęte strzępami wolności wpadają w objęcia grawitacji z narastającym szumem wrastają w mdlejące trawy i asfalty --------------- "Flamboyant " Wynajęliśmy ulice - jak martwe miasto w którym ludzie się gnieżdżą - nie mogąc zasnąć. Wydarliśmy sobie parki, nocne wystawy na których róż kwitnie i przyjemny nawyk. Jak rybie pęcherze, wywleczone poza ściany skóry, wyglądamy ładnie – zamiast twarzy nosimy maswerki, bogato rzeźbione kości policzków, nosa, wyobraźni. Ta ostatnia rodzi diamentowe chrząstki, które rozpić jest dużo prościej niż zgnieść. Ta ostatnia wybiela nasze uda, rozszerza źrenice i w ciało wprowadza dodatkowe krwiobiegi. Ze słów robimy mieszalnie alkoholi, z ust fabryki, krzesła z godzin, łąki z betonowych kafli. Bolą liście, boli łodyga, ale my jesteśmy kwiaty miastowe. Rzeźbimy koronę, kiedy tylko moment, by zawładnąć krawężnikiem i napluć na nocnych przechodniów, którzy i tak się nie odwrócą - męczą swoje postacie, a my tylko wątrobę. Im dnia potrzeba, nam sennych doktorów. Mówisz: mam białych przyjaciół i ich chłodne wargi, które kształtują przyjazne prawo: opuść, poluźnij, ściągnij mięśnie, załóż majtki. Nie bywam zazdrosny. Jesteś jak kompas z wygiętą igłą. Wskazujesz niebo, najczęściej ręką, odsłaniasz rozstępy ramion, marzysz. Dlaczego zawsze śmieję się z twoich marzeń? Z tej dziewczęcości, którą nie sposób urazić, śmiesznych gestów - rodem z mistyki, i z bladych podniet, kiedy ścinamy gwałtem miłosne białko. Nie ma tu miejsca na chemiczne związki. Wolno się tylko spotkać przypadkiem, w przypadkowych słowach przywitać ukradkiem. Dlaczego zawsze śmiechem wszystko powiedzieć można. Dlaczego nasza zgoda jest śmieszna tylko dlatego, że nocna. Choroba nas zżera, a miasto w skurczach wypluwa, każe jeszcze raz: usta, przełyk, żołądek, jelita. Wynajęliśmy skrzyżowanie, by się pożegnać, jednak nocą demony remontują dłonie, więc możemy tylko w przód i w tył – a z tyłu przecież już koniec. ------------------ "Wybory " Sam wybrałeś los. Człowieku ! Kilka ci ich podstawiono na loterii życia wyborów bujne grono pomiędzy żalem a skargą ubóstwem a więzieniem kalectwem a chorobą szaleństwem a cierpieniem Którą poszedłeś drogą? Były też alternatywy Mogłeś kochać nieszczęśliwie i broń boże być szczęśliwy W szczęściu, ty nie poznasz życia nie nauczysz się niczego gdy ktoś skopie cię z ukrycia gdy wypędzą cię z ojczyzny potraktują cię jak wesz złoją skórę, stłuką batem wtedy w siłę rośniesz cudnie tylko jeszcze o tym nie wiesz gdy w zaświaty powędrujesz wykorzystasz wszystkie sprawy a szczególnie tam przydatne bieda, głód , płacz, cierpienie ale właśnie to te sprawy rozwijają cię szalenie uganianie się za żarciem głód co skręca ci wnętrzności oczy z bólu oszalałe to w zaświatach jest cenione a nie zwykłe codzienności -------------------- Mam nadzieję, że sobie coś wybierzesz ; ) Pzdr.
