Jarmark cudów Tematem wiersza jest piękno i niezwykłość świata. Cały utwór to opis kolejnych cudów i opinie o nich : -„ cud pospolity”- to, że cuda pospolite w ogóle mają miejsce; -„cud zwykły” to szczekanie psów w nocy; -„cud jeden z wielu” to mała chmurka, która zasłania olbrzymi księżyc; -„kilka cudów w jednym”(cuda seryjne) to olcha odbita w wodzie do góry nogami; -„cud pierwszy lepszy”- to, że krowa jest krową; -„drugi nie gorszy” -to, że cały sad wyrasta z jednej pestki; -„cud bez czarnego fraka i cylindra” to spłoszone stado gołębi; -„cud, no bo jak to nazwać” to wschody i zachody słońca; -„cud, który nie tak dziwi, jak powinien” to pięć palców u dłoni; -„cud, tylko się rozejrzeć” to wszechobecny świat; -„cud dodatkowy”- to, że można myśleć o tym, co nie do pomyślenia. Pierwszy wers wiersza(„cud pospolity) to paradoks. Słowo „cud” oznacza coś niezwykłego, a słowo „pospolity” coś codziennego, zwyczajnego, nudnego. Ten wers można więc przetłumaczyć: „niezwykła zwykłość”. Cudami nazywa się w utworze rzeczy zwyczajne, codzienne, tak dobrze znane, że wcale ich wokół siebie nie zauważamy. Osoba mówiąca nie ujawnia się ,ale możemy o niej powiedzieć, że jest obserwatorką świata, cieszy się nim, podziwia wszystko, co widzi wokół siebie. Adresat wiersza to każdy czytelnik. Im bujniejszą ma wyobraźnię i większą wrażliwość, tym lepiej rozumie prawdę przekazaną w tym wierszu. „Jarmarkiem cudów” poetka nazwała świat. Tytuł wiersza to paradoks(sprzeczność), ponieważ: -jarmark to miejsce, gdzie ludzie sprzedają i kupują wyroby, panuje gwar, ruch, bywa, że na jarmarkach pokazuje się niezwykłe zwierzęta, a nawet ludzi(np. kobietę z brodą, syrenę w akwarium itp.); - cud kojarzy się z czymś niezwykłym, czego nie możemy wytłumaczyć rozumowo. Na pozór w jarmarku nie ma nic niezwykłego, a jednak jeśli ktoś był na jarmarku, wie, że panuje tam niezwykła atmosfera, bywa tajemniczo- nie wiadomo, jaki cud za chwilę się zobaczy. A więc jarmark to mały cud. Utwór jest wspaniałą pochwałą życia, świata i istnienia. Wspaniałe jest to ,że patrzymy, czujemy, wyobrażamy sobie, myślimy- to cud! Poetka mówi do czytelnika- świat jest cudem, cuda się dzieją wokół nas, wystarczy tylko je zauważyć. Wiersz jest zbudowany z 12 zwrotek, które liczą: 2,3 lub 6 wersów. Ma nieregularną budowę i jest napisany językiem zbliżonym do potocznego. Kompozycyjną zasadą wiersza jest paradoks- poetka przytacza szereg sprzeczności, aby uzmysłowić czytelnikowi, że to, co wydaje mu się zwykłe, jest tak naprawdę cudem. Środki artystyczne wierszu: -epitety: „cud pospolity”, „cud zwykły”, „chmurka zwiewna i mała” pełnią rolę opinii o cudach i służą tworzeniu obrazów poetyckich, -anafora, czyli powtórzenie: słowo „cud” na początku każdej zwrotki; dzięki anaforze autorka pokazuje, że najważniejsze, kluczowe w tym utworze jest słowo „cud”.
