Na wstępie chciałbym zdefiniować pojęcie lęku i strachu, a mianowicie strach to silna oraz przykra emocja organizmu pojawiająca się w sytuacjach realnego zagrożenia, natomiast lęk to negatywny stan emocjonalny związany z przewidywaniem nadchodzącego z zewnątrz lub pochodzącego z wewnątrz organizmu niebezpieczeństwa, objawiający się jako niepokój, uczucie napięcia, skrępowania czy też zagrożenia. Emocje te w sposób nierozerwalny wiążą się z naszym życiem. Towarzyszą nam od narodzin aż do śmierci. Wyróżniamy następujące rodzaje lęku: lęk odczuwany, lęk domniemany, lęk ukryty, lęk wolno płynący, lęk napadowy, agitacja, lęk fobiczny. W psychopatologii każde pojęcie jest odróżniane od siebie i obiekt jest zawsze irracjonalny. Jak również wiadomo każda emocja ma wpływ na pojawienie się kolejnego uczucia. W tym przypadku biorąc pod uwagę lęk i strach, oba te pojęcia składają się w pewnym sensie na pojawienie się wśród społeczeństwa stresu, który jest nieswoistą reakcją organizmu na wszelkie stawiane mu żądanie. Czynniki wywołujące stres poprzez lęk i strach są zwane w terminologii naukowej stresorami. Każdy stresor wymaga od naszego organizmu zmiany sposobu przystosowania, czyli readaptacji. W początkowej fazie lęku, strachu oraz stresu występuje zwykle reakcja obronna polegająca na mobilizacji. W dalszej fazie lub przy silnjeszych emocjach w organizmie pojawiają się zaburzenia natury organicznej. Częste pojawianie się tych emocji w naszym życiu może spowodować ciężkie stany chorobowe, zwane schorzeniami psychosomatycznymi do których zaliczmy m.in.: pocenie się, drżenie, tężenie mięśni, mrowienie, ból serca, zakłócenie oddychania, biegunka, moczenie się. W naszej egzystencji posiadamy dwa sposoby walki z zakłóceniami do których należą sprzężenia zwrotne ujemne i dodatnie. Oba te mechanizmy prowadzą do utrzymania homeostazy. Te nadmierne poziomy aktywizacji przejawiają się w zmianach w pracy narządów wewnętrznych. Pojawiają się dodatkowo ruchy mimiczne ( zmieniony wyraz twarzy), pantomimiczne (gestykulacja) oraz zmienia się także ton naszego głosu. Emocje opisane przeze mnie powyżej mają podwójne oblicze: z jednej strony mogą nas uaktywniać, z drugiej jednak mogą także działać na nas paraliżująco. Są zawsze sygnałami i ostrzeżeniami przed niebezpieczeństwem, a zarazem mają charakter wyzwania. Niosą ze sobą impuls do przezwyciężenia go. Uświadomienie go sobie, akceptacja i opanowanie oznaczają postęp w naszym rozwoju, gdyż stanowią krok naprzód w procesie dojrzewania. Ucieczka przed tymi emocjami i przed zmaganiami się z nimi prowadzi na odwrót do stagnacji, czyli hamowania naszego rozwoju, wskutek czego pozostajemy na poziomie dziecka w tych sprawach, w których nie potrafimy przekroczyć bariery leku, strachu oraz stresu. Nadmierne napięcia emocjonalne mogą prowadzić do dezorganizacji ludzkiego zachowania, czyli osobnik przejawia się zachowaniami nieprzemyślanymi, impulsywnymi oraz przymusowymi. W życiu każdego człowieka pojawiają się zdarzenia krytyczne, czyli takie które w istotny sposób wpływają na kierunek i dalszy przebieg naszej egzystencji. To zjawisko również posiada ogromny wpływ na pojawienie się wśród społeczeństwa uczucia strachu i lęku. Każdy z nas różni się stylem reagowania na te emocje: od stylu ekspresyjnego jakim jest m.in. płacz po styl kontrolowany w którym uczucia są maskowane lub ukrywane, a emocje są spokojne. O reagowaniu konkretnej osoby w określony sposób decydują cechy osobowościowe. Ogromnie istotnym czynnikiem wpływającym na przebieg procesu zmagania się z emocjami m.in. lękiem i strachem jest spostrzegane wsparcie społeczne, które wpływa na stan zdrowia, samopoczucie i przystosowanie psychologiczne, ponieważ cudze emocje wywołują także nasze emocje. W życiu codziennym nasze cierpienia, kłopoty z którymi sobie nie radzimy wywołują w nas uczucie lęku, strachu oraz stresu. Nasza bezradność w tym przypadku świadczy o naszej głębokiej wrażliwości. Osoba o niskim progu wrażliwości reaguje już na bodźce o bardzo małym natężeniu. Ktoś o wysokim progu wrażliwości nie reaguje na takie bodźce, aby pojawiła się jakakolwiek reakcja, wymaga on od otoczenia wystąpienia silniejszych podniet. Do każdą emocję wywołaną jakąś sytuacją musimy zaakceptować, a dzieje się to dlatego, iż posiadamy zespół stresu biologicznego ( zespół przystosowania), który składa się z trzech stadiów: reakcji alarmowej ( organizm wywołuje zmiany właściwe dla początkowego momentu oddziaływania stresora), stadium odporności ( następuje aktywizacja i opór organizmu ), stadium wyczerpania ( w następstwie długotrwałego oddziaływania stresora, do którego organizm się przystosował, wymagana energia do tego w końcu się wyczerpuje. Pojawiają się powtórne oznaki reakcji alarmowej, które są tym razem nieodwracalne czego skutkiem jest wyginięcie osobnika). Podsumowując Podsumowując swoją wypowiedź, stwierdzam że doznawanie lęku, strachu czy też stresu jest immanentną cechą ludzkiej egzystencji, a całkowitą wolnością od jakichkolwiek emocji jest śmierć.
