Mój patriotyzm jest prosty. Jest dumą dziecka, dumą syna i córki ze swojej matki i ojca. Jest niewinną miłością do "kraju z lat dziecinnych". Nie mam wieku i siły, by w razie potrzeby stanąć i walczyć za mój kraj z najeźdźcą, choć woli walki nikt mi nie poskąpi. Mój patriotyzm nie jest tak heroiczny jak naszych przywódców za czasów klęsk i tragedii naszego narodu. Jednak jest to uczucie, które pozwala mi puchnąć z dumy, gdy nasi siatkarze, piłkarze ręczni, pływacy, kierowcy zdobywają nagrody na arenie światowej. Pozwala mi wyrazić święte oburzenie, gdy ktoś kpi ze mnie, z mojego narodu, z mojej historii. Daje mi wolną rękę w moich wyborach. Czy wyjadę stąd zarabiać, czy zostanę tutaj moja miłość do Polski nie ulegnie zmianie. Zawsze pozostanie mieszaniną bezgranicznego zaufania i samokrytyki. To właśnie patriotyzm pozwala mi wyrażać niesmak, gdy widzę nowe afery telewizyjne, polityczne lub, gdy ktoś ważny dla naszego narodu ośmiesza nas na arenie międzynarodowej. Nie mogę powiedzieć, że moje odczucia są czymś niezwykłym. Są raczej pospolite dla szanującej się osoby w moim wieku. Mogę kibicować jakiemuś klubowi zagranicznemu, jednak, gdy stanie w szranki z rodzimą drużyną, nie będę miał żalu, gdy przegra. I mimo tego, że zdarza mi się wyrazić niepochlebne opinie o moim państwie, mimo, że zdarza mi się mówić o nim jako o absurdalnym kraju, wiem, że jak będzie w potrzebie ja będę na miejscu. Będę zmierzał, by bronić mój kraj, mój naród, moją matkę i ojca, którzy wpoili mi miłość do ziemi ojczystej. I choć Polacy są podzieleni, gdyż taki przykład dają nam, chociażby politycy, jestem pewien, że jak to nie raz bywało w chwili zagrożenia z zewnątrz, znów staniemy się jednym. I to napawa mnie dumą. Mimo tylu przeciwności losu, mimo tylu upadków w naszej historii, za każdym razem nasz naród dźwignął się na nogi. Przetrwał. Tak jak i miłość do kraju przetrwa w tym i każdym następnym pokoleniu.
