mlodzież nadzieją Kosciola wedlug jana pawla II - referat

Dla Jana Pawła II wychowanie posiadało podstawowe znaczenie w kształtowaniu stosunków międzyludzkich. Wg Niego jest zadaniem wszystkich, a przede wszystkim prawem i obowiązkiem rodziców. Dobrze pojęte wychowanie oznacza harmonijne, integralne rozwijanie wszystkich zdolności i poczucia odpowiedzialności. W procesie wychowania człowiek powinien nabyć umiejętność panowania nad własną wolnością i kierować się wartościami moralnymi, nie tylko wyuczonymi, ale także przeżytymi. Papież zdawał sobie sprawę że taki podejście do wychowania napotykać będzie wiele przeszkód. Współczesny kryzys w dziedzinie wychowania dzieci i młodzieży, ze względu na aktualność społeczny charakter tego problemu, coraz bardziej przypomina o konieczności postawienia go w centrum naszej uwagi. Jan Paweł II, kochając młodzież autentyczną miłością, miał odwagę mówić jej o koniecznych wymaganiach, zarówno względem konkretnej osoby ludzkiej, jak i w relacjach międzyludzkich. Papież dostrzega konieczność współpracy rodziców ze szkołą w wychowaniu do szacunku dla życia, dobra i piękna. “Młodzi ludzie potrzebują wychowawców, potrzebują przewodnika, który powinien być autorytetem. Potrzebują oni również tego, aby ich poprawiać, stawiać im granice, mówić tak lub nie. Współczesnemu wychowawcy niezbędna jest umiejętność odczytywania znaków czasu. Dzięki niej będzie mógł dostrzec wartości, które pociągają młodzież, jak np.: pokój, wolność, sprawiedliwość, solidarność, postęp”. Biorąc pod uwagę fakt wielkiej odpowiedzialności Jana Pawła II za słowo, warto zwrócić uwagę na Jego zachętę do bycia prawdziwym nauczycielem w klasycznym rozumieniu tego słowa. Wymaga to oczywiście respektowania odwiecznych zasad: prawdy, sprawiedliwości i uczciwości. Takiego wychowania potrzeba nie tylko uczniom, ale przede wszystkim nam samym, wszystkim dorosłym biorącym udział w procesie wychowania, w którym obok rodziców, uczniów i nauczycieli powinien również brać udział Kościół. Szkoła, wg Jana Pawła II, winna się stać kuźnią cnót społecznych, tak bardzo potrzebnych naszemu narodowi. Chodzi tu o wyczulenie na dobro wspólne, ponieważ przyszłość nie należy do polityki, ale do kultury, czyli dorobku, który sami zdołamy sobie wypracować. Być wychowawcą dzisiaj to nie tylko osobisty życiowy wybór, ale odpowiedzialne zadanie wymagające pomocy i ciągłego wspierania ze strony wszelkich instytucji oświatowych sprawujących władzę oraz wspólnot kościelnych. Przywrócenie właściwej rangi wychowaniu jest potrzebą, która w powszechnym odczuciu wyraża zgodność z opinią wielkiego Polaka, sugerując że “dzisiaj może bardziej niż kiedykolwiek stała się ona nakazem życiowym i społecznym”, wymagającym zdecydowanej woli działania wszystkich środowisk. W obecnych czasach można zaobserwować ogromne możliwości deformacji sumienia, szczególnie młodego pokolenia