U większości rzeźbiarzy tego okresu, nawet u najwybitniejszych ? jak np. Rude czy David d?Angers ? dominowała forma neoklasyczna, inni nawiązywali do gotyku, do renesansowej rzeźby florenckiej względnie do baroku, przyczyniając się do rozwoju dziewiętnastowiecznego historycyzmu. Jednakże w brew opinii niektórych historyków sztuki rzeźba romantyczna istniała, choć istotnym dla niej czynnikiem była nie forma, lecz treść. Dobór tematów, sposób ich ujęcia, intencja twórcza, oto co decyduje o zaliczeniu danego artysty do nurtu romantycznego. Obok nowej tematyki oraz skłonności do dynamizowania formy, do bardziej swobodnej, mniej zwartej kompozycji, dość charakterystycznie dla rzeźby romantycznej było dążenie do malarskości. Z jednej strony możemy się w tym dopatrywać wpływu ówczesnych tendencji do zacierania różnic między poszczególnymi rodzajami sztuki, z drugiej zaś wynikało to w pewnej mierze stąd, że wielu rzeźbiarzy zaczynało swoją karierę artystyczną od malarstwa. Może być tyle bo tyle miałam w książce.
Rzeźby w romantyzmie- opierała się na wzorach antycznych. Pokazywała człowieka takim, jakim jest. Głównym rzeźbiarzem był Antonio Canova i Bertel Thornvaldsen. Rzeźbiono dużo popierś. W swoich rzeźbach przedstawiano sytuacje związane z aktualnością kraju