W 1000r. z pielgrzymka do grobu św. Wojciecha przybył cesarz Otton III i uroczyście ogłosił utworzenie w Gnieźnie "arcybiskupstwa świętego Wojciecha" prócz tego zwolnił Polskę z płacenia trybunału na rzecz Niemiec, nazywając Bolesława "współpracownikiem cesarstwa". Otton III wyraził także zgodę na koronację Bolesława. Oczywistym jest, że postanowienia zjazdu gnieźnieńskiego były niezwykle ważne dla tak młodego państwa jakim była Polska. Niestety cesarz Otton III zamarł tuż po owym zjeździe, a nowyw król Niemiec, Henryk II, nie chciał wyrazić zgody na koronację Chrobrego. wkrótce wybuchła wojna polsko-niemiecka o Milsko i Łużyce. Kilkunastoletnia wojna skończyła się pokojem w Budziszynie (1018), a sporne ziemie zostały przy Polsce, jednak Chrobry zrezygnował z starań o koronację i zrobił do nich dopiero po śmierci Henryka II (1024). Oprócz wspomnianych już Mińska i Łużyc, Bolesław podbił też Grody Czerwieńskie (należące do Rusi Kijowskiej), Słowację, Morawy, a przejściowo nawet całe Czechy. Niestety oprócz pozytywnych podboje miały także negatywne skutki, mianowicie wojny z sąsiadami sprawiły, że Polska straciła sojuszników, a bo więcej niemal wszystkie te kraje straciły mi rzecz Polski jakąś swoją ziemię. Było oczywiste, że prędzej, czy później upomną się one o utracone tereny. Ponad to kilkunastoletnie wojny były poważnym wysiłkiem dla gospodarki i administracji kształtującego się dopiero państwa.
