z podstawowych celów Unii Europejskiej jest postęp gospodarczy i społeczny oraz stała poprawa warunków życia i pracy jej mieszkańców. Cel ten został wyznaczony już w Traktacie Rzymskim. W 1957 roku traktat ów powołał Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG), która następnie przekształciła się w Unię Europejską (UE). W ciągu zaledwie pięćdziesięciu lat Unia Europejska, do której należy dziś między innymi 12 krajów związanych wspólną walutą, zdołała awansować do rangi światowej potęgi gospodarczej. Jest to niewątpliwie ogromne osiągnięcie. Unia Europejska nie może sobie jednak pozwolić na to, aby spocząć na laurach. Z jednej strony udało jej się dokonać postępu w zapewnianiu lepszych warunków życia swoim obywatelom. Z drugiej strony, Unia Europejska wciąż nie jest na rynku światowym tak konkurencyjna gospodarczo, jak mogłaby być. Jeżeli Unia Europejska nie wykorzysta w pełni swojego potencjału gospodarczego, będzie jej coraz trudniej tworzyć społeczeństwo, które nikogo nie marginalizuje i zapewnia sprawny system ochrony najuboższych. Będzie to możliwe do osiągnięcia tylko poprzez postępującą integrację europejskiej gospodarki, wciąż jeszcze pozostawiającą wiele do życzenia. Doświadczenia ostatnich pięćdziesięciu lat pokazują bowiem wyraźnie, że to właśnie integracja prowadzi do wzrostu gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy. Europejska Wspólnota Gospodarcza z 1958 r. różniła się znacznie od dzisiejszej Unii Europejskiej. W 1958 r. 23% ludności sześciu krajów członkowskich – Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, Niemiec i Włoch – utrzymywało się z rolnictwa. W 2001 r. w 15 krajach UE odsetek ten wynosił już tylko 4%. W 1958 r. 40% ludności było zatrudnionych w przemyśle. Liczba ta w 2001 r. obniżyła się do 21%. Obecnie najwięcej miejsc pracy zapewnia bez wątpienia sektor usług: w 2001 r. było w nim zatrudnionych 67% ogółu pracowników. Dla porównania w 1958 r. w usługach pracowało zaledwie 37% zatrudnionych. Ta wzrostowa tendencja utrzymała się nawet po kolejnych rozszerzeniach, obejmujących zarówno kraje bardziej rolnicze, jak i bardziej uprzemysłowione: Danię, Irlandię i Wielką Brytanię w 1973 r., Grecję w 1981, Hiszpanię i Portugalię w 1986 oraz Austrię, Finlandię i Szwecję w 1995. W 1958 r. na terytorium wszystkich państw należących obecnie do Unii Europejskiej istniało zaledwie 3000 km autostrad. Dziś jest ich 52 000 km. W sześciu krajach należących na początku do Unii jedynie 6,6% ludności posiadało samochód. Dziś prawie co drugi mieszkaniec Unii jeździ własnym samochodem, zaś liczba osób korzystających z podróży lotniczych w Europie wzrosła trzydziestokrotnie. Im większa jest Unia Europejska, tym wyraźniejsze skutki przynosi integracja. Rozszerzenie Unii do 25 krajów jest kosztowne na początku, bowiem na tym etapie Unia pomaga przyszłym krajom członkowskim w dokończeniu transformacji mającej z nich uczynić konkurencyjne gospodarki wolnorynkowe. Później przyniesie to wymierne korzyści całej Unii, również dotychczasowym krajom członkowskim. Gospodarki „starych” krajów członkowskich skorzystają na rozszerzeniu, ponieważ, jak pokazały poprzednie rozszerzenia, konkurencja i zwiększona mobilność ludzi przyczyniają się do wzrostu gospodarczego. Przed upływem dziesięciu lat połączone gospodarki „starych” krajów członkowskich będą o 1% bardziej rozwinięte, niż gdyby do rozszerzenia nie doszło. Z kolei nowe kraje członkowskie mogą oczekiwać, że dzięki członkostwu w Unii ich tempo wzrostu gospodarczego zwiększać się będzie nawet o 1% rocznie. Będzie to wynikiem zwiększenia inwestycji w tych krajach i reform, które usprawnią działanie ich gospodarek. Dzięki temu poprawią się tam także standardy i jakość życia. Możliwe jest również, że do 2010 r. powstanie w tych krajach ponad 300 tysięcy nowych miejsc pracy
