Ludwik XV (ur. 15 lutego 1710, zm. 10 maja 1774 w Wersalu) – król Francji i Nawarry od 1715, gdy zmarł jego pradziadek Ludwik XIV, z dynastii Burbonów. Jego ojcem był Ludwik, a matką Maria Adelajda Sabaudzka. Za pełnoletniego Ludwik XV uznany został już w wieku 13 lat i wtedy też objął bezpośrednie rządy. Mając lat 15 poślubił starszą o 6 lat córkę króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego – Marię. Stanisław Leszczyński przebywał wówczas we Francji, po ucieczce z Polski przed powracającym na tron Augustem II Wettinem. Ludwik XV zaangażował się bezpośrednio w przywrócenie swojego teścia – Leszczyńskiego na tron Polski, zwolniony przez śmierć Augusta II w 1733, wywołując wojnę o sukcesję polską, jednak ostatecznie wycofał się z konfliktu, przekupiony przez Austrię, która ofiarowała Francji Lotaryngię. Piotr I Aleksiejewicz Wielki(ur. 30 maja/9 czerwca 1672 w Moskwie, zm. 28 stycznia/8 lutego 1725 w Sankt Petersburgu). Syn Aleksego, z dynastii Romanowów. Po śmierci swego przyrodniego brata, bezdzietnego cara Fiodora III, wiosną 1682 r., duma bojarska okrzyknęła go carem. Pominięto przy tym prawo do tronu jego starszego brata przyrodniego, chorowitego Iwana Aleksiejewicza. W imieniu 10-letniego Piotra I rządziła przez 3 tygodnie regencja, złożona z jego matki-Natalii Kiryłłownej Naryszkin i jej rodziny. W maju 1682 r. stronnictwo Miłosławskich doprowadziło w Moskwie do wybuchu buntu strzelców, w efekcie którego ogłoszono współrządy dwóch nieletnich braci-Iwana V i Piotra I. W imieniu obu braci rządy regencyjne objęła ich starsza siostra, carewna Zofia Aleksiejewna. W 1689 r., w wyniku kolejnego przewrotu, samodzielne rządy objął Piotr I oraz stronnictwo Naryszkinów.
