Omów rzymską rzeźbę.

Rzeźba rzymska, jak cała sztuka rzymska, rodziła się dwukrotnie. Pierwszy okres to wpływy etruskie a drugi, to czas związany z przejęciem wielu cennych dzieł greckich po podbojach dokonanych w II w. p.n.e. Początki rozwoju rzeźby rzymskiej przyjmowane są zazwyczaj na koniec II w. p.n.e. Wytworzone zostały na zapotrzebowanie możnych kolekcjonujących dzieła sztuki. Wraz z uczynieniem z Grecji prowincji pozostającej pod patronatem Rzymu ustalono prawa zapobiegające grabieżom. W Rzymie utworzył się rynek antykwaryczny a dzieła greckich twórców zaczęły osiągać wysokie ceny. Dla zaspokojenia stale rosnącego popytu zaczęto więc wytwarzać kopie mniej lub bardziej wiernie oddające pierwowzory.

Rzymska rzeźba Ten rodzaj sztuki wydaje się być najbardziej oryginalnym wytworem rzymskiej sztuki przede wszystkim ze względu na rzeźbę portretową (portret rzymski). Generalnie rzeźba rzymska pozostawała pod wpływami wzorów etruskich (Wilczyca Kapitolińska), a później greckich, o czym może świadczyć wielka liczba kopii greckich arcydzieł, jakie powstają w czasach późnej Republiki i Cesarstwa. Z zachowanych kopii wynika, iż Rzymianie największą estymą darzyli greckie dzieła powstałe w okresie hellenistycznym. Dowodem zależności od greckiej rzeźby jest także neoattycyzm. Okres największego rozkwitu rzymskiej rzeźby to czasy późnej Republiki i Cesarstwa. Jednocześnie obok nurtu reprezentacyjnego, dominującego w Rzymie, mamy szereg przykładów tzw. rzeźby prowincjonalnej. Jest ona mniej zależna od wielkich greckich wzorów i zwykło się (nie całkiem słusznie) uważać, iż reprezentuje niższy poziom. Okres późnego cesarstwa to czasy, w których zmieniają się kanony rzeźby i właśnie tzw. prowincjonalne typy przedstawień zaczynają przeważać także w sztuce monumentalnej (tetrarchowie, głowa Konstantyna Wielkiego).