Napisz opowieść Biały mustang

Na ziemiach Tawasenty w plemieniu Dakotów, u znanego czarownika, Niedźwiedziego Kła, mieszkał i wychowywał się chłopiec. Został wybrany przez czarownika ze względu na swoją niepospolitą siłę, życie w odosobnieniu, poważne zachowanie, chęć w ćwiczeniu się w samotności w rzucaniu tomahawkiem, władaniu nożem i oszczepem. W wieku dziesięciu lat chwytał na lasso galopującego konia, zatrzymując go w miejscu, co było trudne nawet dla doświadczonych myśliwych. Z każdym dniem był coraz silniejszy i zwinniejszy. Bystry czarownik od dawna wiedział, że młody chłopiec mógłby być w przyszłości kimś wielkim, dlatego wziął go do swojego tipi. Mały Uti przeszedł dzielnie próbę krwi i, krwawiąc z otwartych ran powstałych podczas wtajemniczenia, odtańczył przy blasku księżyca taniec prawdziwego mężczyzny. Otrzymał wtedy imię Ostry Wiatr. Po latach nauki posiadł już całą wiedzę i umiejętności czarownika. Postanowił zatem wyruszyć w góry, by zdobyć za żonę piękną Pahajo. Mieszkała ona na wielobarwnej tęczy, a jesienią i wiosną wskazywała drogę wędrującemu ptactwu. - Piękna jest Pahajo – opowiadała mu matka – Jej włosy sięgają aż do ziemi, na czole zaś ma opaskę mieniącą się wszystkimi barwami świata. Szczęśliwy będzie ten, który pojmie ją za żonę, gdyż daje ona szczęście i ma władzę nad dzikim ptactwem i wodami padającymi z nieba. Jednak, by dotrzeć do niej, trzeba być potężnym wojownikiem, gdyż strzegą drogi złe duchy. Zostaną strącone w odwieczne ciemności, gdy Pahajo zostanie czyjąś żoną. O jej rękę należy prosić ojca Pahajo, Ducha Górskich Wodospadów, który odda córkę jedynie wielkiemu wojownikowi o ogromnej odwadze i sile, nie znającemu strachu, złości i podwójnego języka jaszczurki. Mieszka on w granitowej skale, znajdującej się na ogromnej górze, a skałę tę potrafi otworzyć tylko człowiek o prawdziwej odwadze i miłości do Pahajo. Ostry Wiatr słuchając wiele razy tych opowieści, zastanawiał się nad sposobem pokonania wszystkich przeszkód. Pewnego dnia, gdy tęcza po deszczu była barwna jak kwiaty, rzekł: - Matko, przygotuj mi pełen kołczan strzał, farby, bym mógł pomalować ciało w wojenne barwy, naostrz mi tomahawk i nóż, bo idę w wysokie góry, by walczyć ze złymi duchami. Dotrę do Ducha Górskich Wodospadów i poproszę go o rękę córki, aby przywieźć ci synową. Pokonam po drodze złe duchy, by nie było już zła na świecie. Matka spojrzała na syna o kruczoczarnych włosach spadających na ramiona i okręcone skórą grzechotnika, o ostrych i wyrazistych rysach twarzy, zaciśniętych ustach. Spojrzała w jego czarne oczy, na umięśnione piersi i mocarne ramiona, wyłamujące szczęki niedźwiedziom, na silne nogi, doganiające w biegu jelenia. I odpowiedziała: Jedź, synu, i uwolnij nasze szczepy od złego, wszyscy będą cię błogosławić. Zanurzyła palce w żółtej farbie i wymalowała poprzeczne pasy na ciele syna, potem pociągnęła czarne i białe po ciemnej twarzy. Sadłem niedźwiedzim wysmarowała mu włosy i podała pemikan – wysuszone i starte na proszek mięso. - To na drogę, abyś głodu nie zaznał. Ostry Wiat, w legginsach obszytych na szwach frędzlami, bogato haftowanych i ozdobionych kolcami jeżozwierza mokasynach, z pióropuszem w ręku, wyglądał wspaniale na tle namiotu swojego ojca. Wielkim myśliwym i wojownikiem był Ostry Wiatr! Po ukończeniu przygotowań, młodzieniec wybrał najlepszą broń, wyszedł przed tipi i zagwizdał przeciągle trzy razy. W tej samej chwili na drugim końcu wioski dało się słyszeć radosne rżenie i pod namiot przybiegł czarny mustang. Młody wojownik jednym susem znalazł się na jego grzbiecie. Pożegnał się z matką i, śpiewając wojenną pieśń, wyruszył w drogę. Przemierzał na swym koniu spowite w kwiaty prerie, przejeżdżał wioski stepowych Indian, witany wszędzie z szacunkiem i radością. Sława wyprzedzała go z każdym krokiem coraz bardziej. Po długiej wędrówce, gdy nastała zima, przybył do wioski zamieszkałej przez złe Czarne Duchy. Zsiadł z konia i po cichu zaczął się zbliżać do wielkiego tipi, w środku którego paliło się ognisko. Nagle z jamy zasypanej śniegiem, wyskoczył olbrzymi wilk i wyszczerzył swoje kły na młodzieńca, a jego sierść zjeżyła się. Zduszony bulgot zagrzmiał mu w gardle. - Zawrzyj pysk, leśny bracie, nie odważ się zawyć! Na twe wilcze plemię zaklinam i rozkazuję ci, abyś natychmiast zasnął w swej śniegowej jamie! – rzekł Ostry Wiatr. Wilk podwinął ogon pod siebie i uciekł, przestraszywszy się młodego czarownika. Indianin tymczasem podkradł się cicho, wyciął otwór w tipi, i zajrzał do środka. Groźny Kabinoka – władca północy – otulony w białe futra, w śnieżnych warkoczach, a oczach z brył lodu, siedział ze swymi wiatrami i mrozami pod ścianą i dmuchał w lodowe flety. Małe, groźne i bezgłowe May-may-gwenis biły w bębny, a z ich wnętrza wydobywał się przeraźliwy śmiech. Duchy jadowitych węży leżały pod ścianą i słuchały Pieśni Piszczeli, która śpiewał Duch Śmierci – Ken Manitou, w pióropuszu z żeber ludzkich i zwierzęcych siedzący na stosie trupich czaszek. Obok niego stary Duch Górskich Lawin, o potężnych dłoniach i rozwianych włosach, nucił pieśń Czarnego Boga z lodowatej góry. W jednej chwili Ostry Wiatr rozciął skórę namiotu i wskoczył do środka. Czarne Duchy przestały śpiewać, a srogi Kabinoka krzyknął: - Ktoś ty? Wilk mój każdego rozerwie na strzępy, a na ciebie nawet nie warknął i pozwolił podejść ci do namiotu! Ktoś ty? Mów! - Jestem wielkim czarownikiem – odpowiedział Ostry Wiatr – Przybyłem do was nie bez mądrości i siły, nie bez zaklęć dobrych duchów. Wilk nie zawyje na mój widok, Kabinoko, gdyż matka moja kąpała mnie w letnie noce po cztery razy, a w noce zimowe po osiem razy, abym nauczył się Pieśni Rzek i nią się od zła odgradzał. Śnieg obsypywał me nagie ciało i mroził moje mięśnie, bym odporny był na wasze czary i silny jak stado bizonów. Po mojej stronie jest dobroć, ciepło i słońce, radość i mądrość, więc walczmy ze sobą, zobaczymy kto zwycięży. I zaczął Ostry Wiatr śpiewać pieśń wojenną swojego plemienia, a ile chwalebnych czynów młodego czarownika było w pieśni, tyle ogromnych kamieniprzygniatało nogi złym duchom, aż znieruchomiały pod stosami głazów. Ostry Wiatr zatańczył taniec zwycięstwa, chwytał złe duchy i rozrzucał je po pustyniach, lasach, rzekach, wołając: - Nie będziecie już więcej dokuczać ludziom w gromadzie, a pojedynczo nie zaszkodzicie gorącym i prawym sercom ludzkim. Żyjcie odtąd w samotności i gnuśności. Gdzie tylko upadły złe duchy, tam paliły się drzewa a wody burzyły się. Ostry Wiatr rozpędził wszystkie duchy, a zostawił jedynie starego Isokę. - Dzielny wojowniku, czemuś mnie oszczędził? – spytał staruch. - Bo jesteś stary i nikomu nie zaszkodzisz. Zostawiam cię w spokoju. Isoka odszedł wolnym krokiem, powłócząc nogami, a gdy skryły go drzewa, pobiegł młodzieńczym krokiem aż nad Czerwoną Rzekę i zaczaił się na młodzieńca wśród skalnych bloków. Ostry Wiat zniszczył namiot, wsiadł na konia, i udał się w góry, do Ducha Wodospadów. Jechał wiele dni, przez potoki górskie, ciemne kaniony, pełne jadowitych grzechotników. Nie bał się ich jednak, gdyż potężne były jego zaklęcia. Usypiał je piosenką, albo jego mustang miażdżył je kopytami. Niedźwiedzie schodziły mu z drogi, nawet lawiny cofały się przed nim. Siódmego dnia dojechał do ogromnej czarnej skały, w której mieszkał władca wodospadów, Gachaskh. Młodzieniec spojrzał na wysoką skałę, objechał ją dookoła trzy razy, lecz wszystkie ściany były tak strome, że niemożliwe do zdobycia. Przyłożył więc dłonie do ust i wydał trzykrotnie krzyk orła. Echo odbiło się trzy razy po trzy, potem zaległa cisza. Trzy dni i trzy noce czekał Ostry Wiatr. Gdy orzeł nie odpowiedział na jego wołanie, uderzył z całej siły tomahawkiem o skałę. Powoli zaczęła ona rozsuwać się na dwie części. W olbrzymiej grocie siedział na stosie niedźwiedzich skór Duch Wodospadów, otulony derką, tkaną przez jego córkę z promieni księżyca i słońc, jakby pogrążony w wiecznym śnie.