opisz kota perskiego

Kot perski pochodzi z obszaru dzisiejszej Turcji i obok kotów syjamskich ma najdłuższą, bo ponad 400 - letnią historię hodowlaną. W Europie jest znany od co najmniej XVIII, a niektóre źródła podają, że nawet - XV wieku. W Polsce do rozpowszechnienia się rasy przyczyniła się zwłaszcza Pani Jolanta Kotłubiej. Sprowadzenie przez nią w latach 70 pary tych kotów spowodowało ogromne zainteresowanie rasą i w konsekwencji powstanie wielu hodowli. Wygląd persa - wyjątkowo obfita szata okrywowa i ekstremalnie spłaszczony pyszczek - jest, poprzez utrwalanie tych mutacji, w całości wynikiem hodowlanej pracy człowieka. Oznacza to, że kot perski w obecnej postaci nie byłby już zdolny do samodzielnego życia w naturze. Problem ten jest przedmiotem wielu dyskusji nad celem programów hodowlanych, których efektem staje się nie tylko zmiana fenotypu zwierząt, ale też niestety często znaczne pogorszenie się ich stanu zdrowia. Najbardziej kontrowersyjne zmiany w wyglądzie persa dotyczą budowy jego głowy, a zwłaszcza nosa. Preferowany w ostatnich latach typ kota perskiego wyhodowany w Stanach Zjednoczonych ma silnie zredukowany nos z bardzo dużym zagłębieniem, tzw. "stopem", co nader często pociąga za sobą przykre konsekwencje w postaci trudności z oddychaniem, chronicznego łzawienia wskutek nadmiernego skrócenia przewodów łzowych, licznych wad uzębienia i podniebienia, wypadania języka spowodowanego deformacją zgryzu a nawet niemożności samodzielnego pobierania pokarmów. Nic więc dziwnego, że coraz częściej pojawiają się głosy wzywające, jeśli nie wprost do zaprzestania zgubnej selekcji, to przynajmniej do oddzielenia od siebie kotów typu "peak face" od kotów w dawnym typie i umożliwienia równoległego prowadzenia dwóch odrębnych modeli hodowli.Wzorzec Wygląd ogólny: kot długowłosy, krępej, przysadzistej budowy ciała, duży lub średnio duży (waga od 3,5 do 6 kg, z tym że kocury są na ogół większe od kotek). Dojrzałość fizyczną osiąga w wieku ok. 2 lat. Głowa: duża, okrągła, szeroka i masywna, osadzona na krótkiej, grubej szyi. Czoło i policzki silnie uwypuklone, pełny podbródek. Uszy: małe i dobrze owłosione, zaokrąglone na końcach, z długimi pędzelkami włosów wewnątrz, nisko osadzone, skierowane do przodu. Oczy: duże, okrągłe, wypukłe, szeroko i niegłęboko osadzone, błyszczące, barwy - w zależności od umaszczenia - od pomarańczowej do miedzianej, orzecha laskowego, ciemnozielonej, szmaragdowej, niebieskozielonej lub niebieskiej. Osobniki białe mogą mieć oczy różnie zabarwione (jedno - pomarańczowe, drugie - niebieskie). Persy mają charakterystyczne "zdziwione" spojrzenie. Nos: mały, krótki, szeroki, tępo zakończony, z poziomym rowkiem u nasady, tzw. "stopem". Pożądany jest wyraźnie zadarty, osadzony wysoko, prawie na linii oczu, "pekińczykowaty". W profilu jego koniec nie powinien wystawać poza linię pionową przeprowadzoną od czoła do brody. Tułów: mocny, duży lub średnio duży, proporcjonalny, nie może sprawiać wrażenia ociężałego, mocna budowa kośćca, dobre umięśnienie. Grzbiet prosty, noszony poziomo, szeroka pierś. Kończyny: krótkie, grube i mocne, z dużymi łapami i pędzelkami włosów pomiędzy poduszeczkami. Poduszeczki duże, mocne i okrągłe. Ogon: krótki (jego długość całkowita przy przygięciu do ciała nie powinna sięgać poza bark) prosto skierowany ku ziemi, bardzo puszysty. Okrywa włosowa: długa, pełna, jedwabista i gęsta, lekko odstająca od ciała, napuszona z powodu obfitego podszycia, wokół szyi tworząca kryzę, na tylnych kończynach "portki". Na barkach i karku włosy są krótsze, na brzuchu, grzbiecie i piersi - bardzo długie, czasem nawet kilkunastocentymetrowe. Zimą szata jest znacznie bardziej okazała, niż latem. Odmiany barwne: uznanych jest aż 149 odmian barwnych persów - 7 jednokolorowch, 10 pododmian barwnych kotów dymnych, koty kameo i szylkretowe - wśród których wyróżnia się po 17 pododmian barwnych, kolorpointy występujące w 20 pododmianach, koty dwukolorowe i pręgowane.Charakter i usposobienie Koty perskie charakteryzuje spokojny, zrównoważony temperament i wyjątkowo przyjazne nastawienie do człowieka. Są to nadzwyczaj pogodne, pieszczotliwe, miłe i towarzyskie stworzenia, nade wszystko ceniące sobie kontakt ze swoim właścicielem. Wobec niego okazują więc całkowitą otwartość i pełne zaufanie. Rzadko się stresują i uwielbiają wprost być w centrum zainteresowania, co z uwagi na ich przyjemny dla oka wygląd zdarza się nader często. Są całkowicie pozbawione złośliwości i łatwo wybaczają. Przeważnie bez problemu akceptują wizyty obcych w domu i szybko adaptują się tak do nowych warunków, jak i nowych osób. Ich filozoficzny stosunek do świata powoduje, że bardzo rzadko wykazują tendencje niszczycielskie. Są też zupełnie pozbawione agresji, zdarza się jednak, że lubią postawić na swoim. Nie wykazują specjalnej potrzeby wspinania się i skakania wybierając raczej tereny nisko położone, najchętniej - ludzkie kolana. Bardzo często śpią również bezpośrednio na podłodze lub w ulubionych miejscach odpoczynku swojego właściciela - oczywiście z poduszką pod głową. Od samodzielnej zabawy persy zawsze preferują zajęcia zorganizowane przez człowieka, a kontakty z przedstawicielami tej rasy prawie nigdy nie grożą udrapaniem czy ugryzieniem. Nawet dzieci mogą czuć się w ich towarzystwie całkiem bezpieczne. Koty te cenią sobie bowiem swoich małych atrakcyjnych przyjaciół i z dużym poświęceniem przyjmują wszelkie przejawy ich wylewnej czułości. Persy wyjątkowo dobrze przystosowane są do życia wyłącznie w mieszkaniu. Mając możliwość spędzania czasu na dworze bywa, że nie chcą z niej korzystać, wybierając pośrednie rozwiązania, np. obserwację natury w otwartym oknie.Pielęgnacja Uciążliwość pielęgnacji atrybutu perskiej urody - futra - jest poważną wadą tej rasy. Zaniechanie codziennego, dokładnego, a więc co najmniej dwudziestominutowego rytuału szczotkowania całego kota (nie wyłączając stóp pokrytych sierścią wyjątkowo skłonną do filcowania) powoduje bowiem pojawienie się kołtunów, co może być przyczyną chorób skóry lub przewodu pokarmowego naszego pupila. Ułatwieniu zabiegów fryzjerskich służy regularne używanie rozplątujących pudrów, a także od czasu do czasu - kąpiel w specjalnie przeznaczonych do tego celu szamponach, przywracająca włosom pożądaną jedwabistość i połysk. Kąpiel, w przypadku persów, jest zabiegiem higienicznym nie tylko wskazanym, ale wręcz niezbędnym, gdyż koty te nie są w stanie samodzielnie zadbać o czystość swojego futra, które z czasem staje się sztywne od kurzu i innych zanieczyszczeń.

Opisz kota perskiego niebieskiego. Nie za krótko!

Opisz kota perskiego niebieskiego. Nie za krótko!...