Prawda o naturze człowieka ukazana w bajkach i satyrach I.Krasickiego, A.Naruszewicza i S.Trembeckiego

Krasicki, Naruszewicz i Trembecki to, można powiedzieć, "perełki" w pisaniu satyr i bajek. W obu tych formach literackich poruszali tematy ponadczasowe, uniwersalne w każdej epoce. W bajkach krytykowali wady ludzi, takie jak dewocja (fałszywa pobożność) czy egoizm (zbytnie zapatrzenie w siebie). Można powiedzieć, że w ukazywaniu natury człowieka byli niezawodni. Jest to jednak bardzo złudne, ponieważ koncentrując się na wadach całkowicie zapominali o zaletach i pokazywali naturę ludzką tak jakby połowicznie. Natomiast w ich satyrach istniała żelazna zasada: krytyka musiała dotyczyć tylko sytuacji, zjawisk, cech, a nie konkretnego człowieka. O tym zapominał Ignacy Krasicki, kiedy krytykował króla w jednym ze swoich utworów.