• 1) Bitwa pod Mławą 1-4 września 1939 rok 2) Bitwa pod Wizną(obrona tego rejonu umocnionego) 7-10 września 1939 rok 3) Bitwa nad Bzurą w dniach 9 -22 wrzesień(zorganizowana bitwa trwała do 18 września) 4) Bitwy pod Tomaszowem Lubelskim(były dwie) 17-27 wrzesień. 5) Bitwa pod Kockiem 2-6 październik 1939 rok. • Straszliwe doświadczenie, jakim dla narodu polskiego była wojna i okupacja hitlerowska w latach 1939 – 1945 odcisnęły piętno na zbiorowej świadomości narodu. Niemieckie plany odnośnie ziem polskich, precyzowane w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy w latach 1939-1941 zakładały prowadzenie intensywnej germanizacji i polityki terroru. • SKŁAD RZĄDU : * Władysław Sikorski – premier, Minister Spraw Wojskowych, Minister Spraw Wewnętrznych * August Zaleski – Minister Spraw Zagranicznych * Stanisław Stroński – Minister Informacji * Adam Koc – Minister Skarbu * gen. Józef Haller – minister bez teki * Aleksander Ładoś – minister bez teki * Jan Stańczyk – Minister Opieki Społecznej * Marian Seyda – Minister Sprawiedliwości * Henryk Strasburger – zastąpił Adama Koca na stanowisku Ministra Skarbu. CELE : Głównym zadaniem rządu Sikorskiego było utrzymywanie ciągłego kontaktu z narodem polskim, walczącymi w obronie ojczyzny Polakami oraz dyplomatyczne akcje protestacyjne przeciw okupantowi. Rząd uznawał za konieczność aktywną walkę przy boku Francji i Wielkiej Brytanii przeciwko Hitlerowi i jego sojusznikom. Konieczne było także uzyskanie pełnoprawnego statusu w sojuszu antyhitlerowskim, wyprowadzenie z terenów Rumunii, Litwy i Węgier wojsk polskich. 11 listopada 1940 roku została podpisana deklaracja polsko-czechosłowacka, dotycząca głównie spraw politycznych i gospodarczych oby państw oraz granicy polsko-czechosłowackiej. Obydwa państwa dążyły również do nawiązania stosunków z ZSRR. Odnośnie ustroju powojennej Polski zakładano, że będzie ona krajem demokratycznym i chrześcijańskim zapewniającym wszystkim jej obywatelom dostatnie życie w poczuciu bezpieczeństwa. Polska miała być traktowana sprawiedliwie przez inne narody. Sojusz z państwami walczącymi z hegemonią niemiecką miał umożliwić później Polsce udział w decydowaniu o losach powojennej Europy. Wynikiem ciągłości walki przy boku sprzymierzeńców miało być utworzenie polskiej armii. Prace nad utworzeniem armii na obczyźnie powierzono Ministerstwu Spraw Wojskowych. Od 20 października 1939 roku specjalna komisja rozpoczęła pobór. Rekrutacje prowadzono wśród żołnierzy WP, internowanych w Rumunii i na Węgrzech, Polonii francuskiej, brytyjskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej. Dnia 4 stycznia 1940 roku została podpisana umowa polsko-francuska o utworzeniu armii na terenie Francji pod polskim dowództwem, które podczas wojny podlegało Naczelnemu Wodzowi Francji. Szkolenie polskich oddziałów odbywało się w miejscowości Coetquidan. W maju 1940 roku armia polska we Francji liczyła ok. 84 tys. żołnierzy i oficerów. Utworzono: 1. Dywizję Grenadierów, 2. Dywizję Strzelców Pieszych, 10. Brygadę Kawalerii Pancernej płk Stanisława Maczka. PODSTAWY PRAWNE : Podstawę prawną funkcjonowania rządu stanowiła Konstytucja kwietniowa (23 IV 1935). Pierwszą siedzibą rządu emigracyjnego był Paryż, później rząd przeniósł się do Angers.W dniu 2.11.1939 roku Raczkiewicz rozwiązał Sejm i Senat, przez co uzyskał kompetencje władzy ustawodawczej. Organem doradczym, którego zadaniem była praca nad przyszłym ustrojem państwa została powołana przez Raczkiewicza w dniu 9.12.1939 roku- Rada Narodowa, w skład, której wchodzili przedstawiciele wszystkich partii rządowych. Na przewodniczącego Rady Narodowej wybrano Ignacego Paderewskiego. Głównym zadaniem rządu Sikorskiego było utrzymywanie ciągłego kontaktu z narodem polskim, walczącymi w obronie ojczyzny Polakami oraz dyplomatyczne akcje protestacyjne przeciw okupantowi. Rząd uznawał za konieczność aktywną walkę przy boku Francji i Wielkiej Brytanii przeciwko Hitlerowi i jego sojusznikom. 11 listopada 1940 roku została podpisana deklaracja polsko-czechosłowacka, dotycząca głównie spraw politycznych i gospodarczych oby państw oraz granicy polsko-czechosłowackiej. • POLACY NA FRONTACH II WOJNY ŚWIATOWEJ : Po klęsce kampanii wrześniowej rząd i wojsko opuściło kraj. Przez Rumunię władze polskie oraz żołnierze dotarli do Francji, gdzie utworzono wkrótce Polskie Siły Zbrojne. Przedstawiciele polskiego rządu twierdzili, że Polacy pomimo klęski mogą nadal brać udział w wojnie z Hitlerem, walcząc u boku państw sojuszniczych. Tak więc w okresie II wojny światowej Polacy brali aktywny udział w walkach na wielu frontach. Pierwszą kampanią Polaków na Zachodzie była kampania w Norwegii. Walczyła tam Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich pod wodzą gen. Zygmunta Szyszki – Bohusza. Brygada ta stała się słynna głównie dzięki walkom o port Narwik. W walkach o Norwegię brały też udział polskie okręty wojenne: okręt podwodny „Orzeł” i niszczyciele „Błyskawica”, „Burza” i „Grom”. W trakcie kampanii norweskiej „Grom” został zatopiony. Polacy brali też udział w obronie Francji przed agresją niemiecką. Do strefy przyfrontowej skierowano 1 Dywizję Grenadierów (dow. Bronisław Duch). Dywizja ta stoczyła wiele potyczek z Niemcami (m.in. zwycięska bitwa pod Lagarte), osłaniała też wycofujące się jednostki francuskie. Również we Francji została odtworzona 10 Brygada Kawalerii Zmotoryzowanej, którą dowodził gen. Stanisław Maczek. Brygada ta została podzielona: część oddziałów wysłano w okolice Reims, a część pozostawiono do obrony Paryża. Po ciężkich walkach pod Montbart pojedyncze oddziały wycofały się na południe Francji. Stamtąd Maczek i jego podwładni przedostali się do Tunisu, a następnie przez Maroko francuskie, Gibraltar dotarli do Anglii. Inaczej potoczyły się losy 2 Dywizji Strzelców Pieszych (dow. gen. Bronisław Prugar – Ketling). Po ciężkich walkach w okolicach Belford dywizja ta wycofała sie do nautralnej Szwajcarii. W II wojnie światowej ogromną rolę odegrali polscy lotnicy. Brali oni udział w walkach nad Francją oraz w bitwie o Anglię – najbardziej znany jest Dywizjon 303 im. Tadeusza Kościuszki (zestrzelił on ponad 100 niemieckich samolotów). Po klęsce Francji gen. Sikorski przeniósł się do Anglii. Armia Polska została ewakuowana z Francji do Wielkiej Brytanii. Przez cały okres II wojny światowej Polacy walczyli z Niemcami na morzach. Do Wielkiej Brytanii przedostały się polskie niszczyciele, a następnie również okręty podwodne „Orzeł” i „Wilk”. 7 IX 1939 niszczyciel ORP „Błyskawica” zaatakował u wybrzeży angielskich niemiecki okręt podwodny. Polacy brali udział w akcjach floty brytyjskiej u wybrzeży niemieckich na Morzu Północnym oraz w obronie Norwegii. Ponadto okręty polskie brały udział w alianckich konwojach na Oceanie Atlantyckim i do portów radzieckich (Archanganielsk, Murmańsk). Polacy walczyli też w obronie Tobruku. W skład 8 Armii brytyjskiej broniącej Egiptu weszła Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich (dow: – gen. Stanisław Kopański). Brygada ta przez 4 miesiące broniła twierdzy – Tobruku, a następnie uczestniczyła w zdobyciu pustynnej twierdzy Bardia. Do największych polskich sukcesów należy jednak zdobycie Monte Casino. Dokonał tego II Korpus Polski gen. Andersa. W V 1944 II Korpus brał udział w bitwie o Rzym (na linii Gustawa). W nocy z 11 na 12 V Polacy uderzyli na kluczową pozycję Niemców, klasztor Monte Casino. Dopiero drugie natarcie (17 V) przyniosło sukces i klasztor został zdobyty, zaś linia Gustawa przełamana. Po zdobyciu Monte Cassino II Korpus brał udział w wyzwalaniu Włoch. Najcięższe bitwy miały miejsce 17-24 VII 1944 pod Ankoną i 9-21 IV 1945 pod Bolonią. Polacy walczyli również w Normandii po utworzeniu II frontu. 1 Dywizja Pancerna gen. Maczka odegrała znaczną rolę w bitwie pod Falaise (18-21 VIII 1944). Później dywizja ta brała udział w wyzwalaniu Francji oraz Belgii (m.in. bitwy pod Axel i Bredą). We wrześniu 1944 w wielkiej operacji powietrzno-desantowej sprzymierzonych wzięła udział 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa pod wodzą gen. Stanisława Sosabowskiego. Celem operacji miało być uchwycenie przepraw na Mozie i Renie. Akcja ta (z słynnąbitwą pod Arnhem) zakończyła się niepowodzeniem. Polskie siły brały również udział w walkach na froncie wschodnim. Najsłynniejszą bitwą była tam bitwa pod Lenino, w czasie której Polakami dowodził Zygmunt Berling. 1 Dywizja Piechoty im. Kościuszki poniosła w tej walce ciężkie straty. pozdoo xdee .
