jak przedstawiały się zmagania polski i zakonu krzyżackiego od 1226 do 1525

W 1226 roku Konrad Mazowiecki zaprosił Krzyżaków, aby pomogli mu w chrystianizacji Prus. Do 1283 roku podbili oni obszar między dolną Wisłą oraz dolnym Niemnem i utworzyli państwo, w skład którego wchodziła również nadana im wcześniej ziemia chełmińska. Państwo zostało wzmocnione przez przyłączenie w 1235 roku zakonu braci dobrzyńskich a w 1237 kawalerów mieczowych. W celu powiększenia państwa Krzyżacy próbowali podbić Żmudź. W początkach XIV w. zajęli Pomorze Gdańskie, rozpoczynając długotrwałe walki z państwem polskim. W 1409 roku zakon sprowokował wojnę z państwem polsko-litewskim. Polska, ponosząc zwycięstwo w bitwie pod Grunwaldem 15 VII1410 roku, wygrała tę wojnę, co spowodowało załamanie polityczne i gospodarcze państwa Krzyżackiego. Kolejne wojny i fiskalizm państwa zakonnego powodowały niezadowolenie poddanych, którzy w 1440 roku stworzyli Związek Pruski i zwrócili się o pomoc do polskiego króla Kazimierza IV Jagiellończyka. Król inkorporował Prusy i wypowiedział Krzyżakom wojnę, tzw. wojnę trzynastoletnią (1454-1466), która zakończyła się dla zakonu utratą części terytoriów i uznaniem zwierzchności lennej polskiego króla. Niewywiązywanie się przez wielkiego mistrza Albrechta Hohenzollerna z obowiązków lennika spowodowało nową wojnę - z królem Zygmuntem I Starym (1519-1521). Wilki mistrz został zmuszony zsekularyzować zakon i przekształcił państwo krzyżackie w świeckie księstwo.