Bogurodzica to najstarszy poetycki tekst polski. Przyjmuje się, że powstał w XIII wieku a jej autorem jest św. Wojciech. Bogurodzica była kiedyś hymnem narodowym, śpiewano ją podczas bitwy pod Grunwaldem i koronacji króla Władysława Warneńczyka. W tej pieśni wspólnota wiernych zwraca się do Maryi o wstawiennictwo swojego Syna oraz do samego Jezusa, by ze względu na osobę Jana Chrzciciela dał modlącym się szczęśliwe i bogate życie na ziemi i w niebie. Jest to forma modlitwy, w której występują bezpośrednie wzroty do adresata (w tym przypadku Maryi, Jezusa czy Adama). Lud wyraża w Bogurodzicy wiarę w cierpienie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Proszą o to by znaleźć się po śmierci w niebie. Bogurodzica jest zabytkiem języka polskiego ponieważ występują w niej archaizmy - elementy językowe, które z różnych względów stały się przestarzałe. Właśnie z archaizmów składa się Bogurodzica. Są to archaizmy: - leksykalne np. zbożny - fleksyjne np. ziści - fonetyczne np. krześcijany - słowotwórcze np. Bogurodzica - składniowe np. Bogiem sławiena Bogurodzica to najbardziej tajemniczy utwór polski - to "pieśń ojców", zagadka zamknięta na siedem pieczęci, trudna do rozwiązania.
Bogurodzica to najdawniejsza pieśn religijna.Jej najstarszy ,dwustrofowy przekaz opatrzony nutami zachował się z 1407 r,ale znawcy literaturytwierdzą,że tekst pieśni powstał w XIII wieku.Niektórzy badacze datują powstanie pieśni na X-XIV wiek.W tym okresie tekst się zmieniał.Po dwu najdawniejszych strofach dołączono dalsze /powstało tych strof 20.Pieśń Bogurodzica poraz pierwszy została opublikowana w 1506 roku przez Jana Łaskiego,który za autora uwaza św.Wojciecha.Jest to ardydzieło literatury polskiego średniowiecza.Charakteryzuje ją rytmiczny układ rymów.najstarszym strofom Bogurodzicy towarzyszy najstarsza melodia pieśni spiewana chóralnie /jednogłosowo /.Śpiew jednogłosowy to chorały zwane gregoriańskimi od imienia papieża Grzegorza Wielkiego.