Wiek XIX zarówno dla Niemiec jak i dla Włoch przyniósł zjednoczenie, które było wyrazem ogólnoeuropejskich tendencji narodowowyzwoleńczych. Były to jednak dwie różne drogi, gdyż odmiennie kształtowały się stosunki gospodarcze i polityczne w obu państwach. Na Półwyspie Apenińskim, w wyniku postanowień Kongresu Wiedeńskiego (1815), wprowadzono istotne zmiany. Z dominującego wpływu Austriaków tamtych terenów, stosunkowo dużą niezależnością cieszyło się królestwo Sardynii, nazywane również od głównej krainy geograficznej - Piemontem. Wojny z Francją i okupacja napoleońska zrodziły program niepodległej i zjednoczonej Italii. Sformułowali go około 1810 r. karbonariusze, zakonspirowana organizacja radykalnych grup inteligencji, mieszczaństwa i szlachty. Zjednoczenie Włoch i Niemiec zmieniły układ polityczny Europy. Do tej pory dominacja Austrii i Francji została zastąpiona siłami nowego mocarstwa, które szybko zaczęło współdecydować o losach Europy. Niemiecka gospodarka, dzięki pieniądzom z kontrybucji oraz nowinkom naukowym i technicznym w przemyśle, zaczęła się rozwijać w błyskawicznym tempie, z czasem wyprzedzając potencjał brytyjski. Francja natomiast została upokorzona na arenie międzynarodowej, zabrano jej ważne i obfite w surowce tereny (Alzacja i Lotaryngia), a niemiecki militaryzm i imperializm okazały się najgroźniejszymi wrogami demokracji europejskich w XX wieku.
