Sokrates- uważał, że cnota jest najwyższą wartością etyczną w życiu człowieka. Cnotę utożsamiał ze sprawiedliwością, odwagą, panowaniem nad sobą, świadomościa dobra i zła. Sokrates uzależniał możliwosc rozpoznania cnoty od posiadanej wiedzy, utrzymywał tym samym, iż człowiek zdobywając wiedzę osiąga dobrao, a z nim szczeście i pożytek. Platon- uważał, że byty rzeczywiste są jedyniem odbiciem bytów idealnych. Według Platona rzeczywistośc to jedynie świat pozorów, zaś prawdziwy jest świat idealny, niedostępny zmysłom, którego należy miec świadomośc i do którego trzeba dążyc. Najwyższą wartością poznawczą przypisywał duszy, która według niego obdarzona jest wrodzona wiedza o ideałach. Arystoteles- według niego byt to materia i forma, a poznanie odbywa się za pomocą rozumu i zmysłów. Uważał, że szczęściem człowieka jest życie rozumne, pozbawione skrajności (ideał złotego środka- aurea mediocritas).
