Pewnego letniego dnia, mieszkająca we wsi położonej niedaleko Warszawy 16 - letnia Ania, otrzymała list od swojej przyjaciółki, z którą musiała się rozstać 6 lat temu. Stało się tak, ponieważ rodzice Agnieszki, bo tak właśnie owa dziewczyna miała na imię, zostali zmuszeni do wyjechania za granicę z powodów finansowych. Dziewczynki bardzo przeżyły rozłąkę. Kiedy więc Ania przeczytała wiadomość, zaczęła cieszyć się jak dziecko, bowiem w liście zawarta była informacja, iż Agnieszka przeprowadza się z powrotem do rodzinnej miejscowości. Dziewczyny spotkały się po dwóch tygodniach. Do końca wakacji obie miały zielono w głowie i pomimo dojrzałego już wieku spędzały czas jak za dawnych lat, np. wyrabiając sobie biżuterię z koralików lub podziwiając okoliczne krajobrazy przyrodnicze i przyglądając im się z dziecinnym zaciekawieniem i radością. Od tej chwili Ania i Agnieszka były do siebie przywiązane jak siostry. Wnioski, które wyciągam z historii dwóch przyjaciólek są takie, że długi czas rozłąki pomiędzy dwiema osobami nie tylko nie musi oznaczać końca znajomości, ale nawet umocnić ich więzi.
